Άρωμα από γειτονιές που χάνονται

Πέρασα σήμερα από την παλιά μου γειτονιά και με έπιασε μια μικρή θλίψη.

Το τοπίο έχει αλλάξει τελείως. Το βουνό, που έβλεπα όταν άνοιγα το παράθυρό μου, το οποίο ήταν το παράθυρο μου στον κόσμο, δεν είναι πια το ίδιο. Το έχουν σκάψει για να περάσει ο δρόμος, αυτός που διευκολύνει την κυκλοφορία αλλά διαλύει μνήμες και ζωές.

Τότε, άνοιγα το παράθυρό και λουζόταν στο φως όλη μου η ύπαρξη. Ξέρω πως αυτή η προσκόλληση στο παρελθόν δεν είναι καλή, αλλά ήταν μια από τις πιο ευτυχισμένες μου στιγμές.

Τώρα, γκρεμίστηκαν τα σπίτια που ήταν απέναντι από το δικό μας, το σπίτι της κυρα-Λένης και του κυρ Αντώνη, που όταν κάναμε φασαρία τα πιτσιρίκια της γειτονιάς, η κυρα-Λένη μας φώναζε και μεις της κολλούσαμε τσίχλες στην πόρτα, γιατί έτσι νομίζαμε πως θα την εκδικηθούμε, έτσι φανταζόμασταν ότι κάνουμε κάτι φοβερό. Στη θέση του σπιτιού της κυρα-Λένης τώρα βρίσκεται ένα ερείπιο που μέσα, κάποιος σωστός γκραφιτάς έχει γράψει, μεταμορφώνοντας λίγο την ασχήμια, σε ομορφιά: «Σβήσε το facebook, και βγες μια βόλτα στην βροχή!». Να είσαι καλά, άγνωστε, φίλε, με έκανες να νιώσω καλύτερα. Πιο δίπλα, οι ακακίες έχουν κοπεί και το φορτηγάκι του κυρ-Σωτήρη λείπει. Το πρακτορείο εφημερίδων και τύπου, η μυρωδιά του φρεσκοτυπωμένου χαρτιού το πρωί, στέκει σαν φάντασμα των ειδήσεων που πλανιόνταν τότε στον αέρα.

Το παλιό μας σπίτι, όμως στέκει εκεί και αυτό με παρέσυρε σε έναν κυκεώνα αναμνήσεων. Στεκόμουν εκεί, μες στην βροχή και το κοιτούσα και στο μυαλό μου έρχονταν μελωδίες από κάλαντα, από τις φωνές των αδερφών και ξαδερφών μου, μυρωδιές από αγαπημένα πρόσωπα, γλυκίσματα,  η μυρωδιά από την σόμπα που τόσο αγαπούσα. Οι φωνές των δικών μου, όταν πλάγιαζα τα μεσημέρια στον καναπέ και τους άκουγα, ενώ με έπαιρνε γλυκά ο ύπνος και η βροχή έπεφτε στα κεραμίδια. Και ας έμπαζε το σπίτι και ας λυσσομανούσε ο άνεμος, ένιωθα τόσο δυνατή και τόσο ευτυχισμένη.

Μετά, μου ήρθαν στο νου τα πρόσωπα των φίλων μου, που μαζευόμασταν και αλωνίζαμε σε ολόκληρη την Γούβα, παίζαμε κυνηγητό, κρυφτό, μαντηλάκι και χίλια δυο άλλα. Τα γέλια μας, τα κλάματα μας, οι φόβοι μας, οι ανησυχίες μας.

Όλα αυτά, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, με πήγαν πίσω, σε εκείνη την εποχή που με διαμόρφωσε, με έκανε ότι είμαι -ίσως- σήμερα. Και ξαφνικά, η θλίψη μου πέρασε και ας μην είναι τίποτα πια ίδιο και ας παλεύω με τους δαίμονές μου, κάθε μέρα και ας είναι όλα τόσο διαφορετικά.

Γιατί, γω, εκεί, στα ερείπια, έβλεπα τις ακακίες, την κυρα-Λένη, τους φίλους μου και το βουνό, καταπράσινο, γεμάτο λουλούδια και άκουσα τα πουλιά να κελαηδούν και τον άνεμο να μου σφυρίζει γλυκά στο αυτί: «Τίποτα δεν πάει χαμένο, στην χαμένη σου ζωή…»

Και δακρυσμένη, αλλά χαρούμενη, άφησα πίσω την παλιά μου γειτονιά για να βρω την καινούρια. Σε μια πόλη που αλλάζει, όπως κάθετι στο πέρασμα του χρόνου, και ας μην θέλουμε να το δεχτούμε, εμείς οι ρομαντικοί νοσταλγοί του παρελθόντος…

Για την παλιά μου γειτονιά,
εκεί, τέρμα Κανακάρη Ρούφου και Νόρμαν στην Πάτρα,
και για όλες τις παλιές μας γειτονιές που αλλάζουν