Εγώ, ο Κεν Λόουτς

«Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέηκ». Ταινία; Θα γελιέστε, βέβαια…

Τρυφερό χάδι στους ανυπότακτους ταπεινούς και καταφρονεμένους, ναι!

Μία γεμάτη φτυσιά στα μούτρα ενός απάνθρωπου κράτους, σίγουρα!

Ύμνος στην Ανθρωπιά, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Αριστερή μέχρι τα μπούνια, χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Αρνούμαι, όμως, να θεωρήσω το «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέηκ» ταινία. Κι ας έχει σκηνοθέτη, σενάριο, ηθοποιούς κι όλα τα σχετικά. Κι ας έφυγε από τις Κάννες με «Χρυσό Φοίνικα». Απλούστατα, γιατί ο Κεν Λόουτς ποτέ δεν υπήρξε απλά ένας σκηνοθέτης.

Πριν από είκοσι περίπου χρόνια, τέτοια εποχή, στην Σαλονίκη. Μέρες Φεστιβάλ και ο εμβληματικός Λόουτς είναι εκεί για να τιμηθεί. Στην κυριολεξία «χεσμένος» τον πλησιάζω και, πριν του ζητήσω να μου υπογράψει στην ειδική έκδοση του Φεστιβάλ γι’ αυτόν, κατορθώνω να ψελλίσω: «Σας ευχαριστώ για τις ταινίες σας και την ελληνική καρδιά σας».

Με κοίταξε απορημένος -«τι στο διάολο μου λέει τούτος ο παλαβός», μπορεί και να αναρωτήθηκε- πριν μου κάνει το χατίρι. Τον περασμένο Μάιο στις χλιδάτες Κάννες, την ώρα του «Χρυσού Φοίνικα» δεν ξέχασε την Ελλάδα. Είπε δυο λόγια και γι’ αυτήν… Ακριβώς, γιατί έχει… ελληνική καρδιά!

Στην πρώτη του «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέηκ» στο όμορφο «Πάνθεον 2» στην Πάτρα μετά βίας συμπληρώναμε εντεκάδα. Αλήθεια, που ήσαν οι Κινηματογραφόφιλοι; Οι Άνθρωποι; Οι Ανυπότακτοι; Οι Ταπεινοί και Καταφρονεμένοι; Οι… Αριστεροί;

Τι στο διάολο, δεν απέμεινε κανείς σε τούτη την πόλη; Μόνο δικαιολογίες και προφάσεις;

Την ερχόμενη Τετάρτη θα ξαναπάω στο «Πάνθεον 2» να δω την τελευταία προβολή. Να δω με τους «γυμνούς οφθαλμούς» μου την γυμνή αλήθεια. Αξίζει, τελικά τον κόπο;

υ.γ.: Περασμένα, μεσάνυχτα, βγαίνω από το αγαπημένο «Πάνθεον 2» με δάκρυα στα μάτια. Κλαίω για τον Ντάνιελ Μπλέηκ, κλαίω για μένα… Όταν δεν έχεις στο πλάι σου τον μπάσταρδο γιό να σε παρηγορήσει, τι να σου κάνει η βροχούλα; Και ξαφνικά, καθώς παίρνω, τον δρόμο για το «σπίτι», αναρωτιέμαι: «τι θα κάνω εάν φύγει ο Λέοναρντ Κοέν;».

Τρομάζω ακόμα και στην σκέψη…
«Τι μαλακίες σκέπτομαι;», μαλώνω τον εαυτό μου κι αφήνομαι στην βροχή…

Πριν από λίγο ξυπνώ και μαθαίνω, ότι, μέσα στον ύπνο μου, έχασα τον Καναδό… Πήγε να συναντήσει την Σουζάν…
«Και τώρα;», ρωτάω τον μπάσταρδο γιό… Δεν έχω απάντηση, μόνο δάκρυα…
«Και τώρα;», ρωτάω και σας…