Φυλάκισε το καλοκαίρι σε βάζα…

Το καλοκαίρι, αν θες, μπορείς να το κλείσεις σε βαζάκια. Μπορείς να φυλακίσεις τα αρώματά του στο γυαλί, όπως οι θεοί φυλακίζουν τα τζίνια στα λυχνάρια. Πρόσεξε όμως. Όταν θα ανοίγεις τα βαζάκια, δεν θα ζητάς ευχές. Θα προσφέρεις. Θα προσφέρεις ευγνωμοσύνη στον ήλιο που ζέσταινε τους χυμούς των δέντρων για μήνες ώστε να καρπίσουν. Θα προσφέρεις ευγνωμοσύνη σε κείνον που τα πότιζε και τα φρόντιζε, ώστε να ωριμάσουν τους καρπούς τους.

Η προσφορά σου θα είναι αναστεναγμός. Που θα έπεται της μυρωδιάς που θα ξεχύνεται από το ανοιχτό πια γυαλί.

Κάνε μαρμελάδες το καλοκαίρι. Κάνε σάλτσες. Στέγνωνε καρπούς. Στέγνωνε μυρωδικά.

Μην σταθείς μόνο στη στιγμιαία απόλαυση που θα νιώσουν τα χείλη σου ακουμπώντας το βελουδένιο δέρμα ενός βερίκοκου λίγο πριν τα δόντια σου βυθιστούν στη σάρκα του και το στόμα σου γεμίζει από τους χυμούς του. Κάνε κάτι γι’ αυτό.

Πέρασε λίγη ώρα στους διάφορους πάγκους της λαϊκής. Διάλεγε από τον καθένα τα πιο μυρωδάτα, τα πιο γινωμένα.

Πήγαινε τα βερίκοκά σου σπίτι, και πλύνε τα καλά. Άνοιξε τα στη μέση, βγάλε τα κουκούτσια, ξάπλωσέ τα σε ένα μεγάλο ταψί, με τη γυμνή σάρκα στις ηλιαχτίδες, βάλε μια σήτα πάνω, και βγάλτα στον ήλιο για λίγες ώρες. Άσε τον ήλιο να τα κάψει και να βγάλουν ακόμα περισσότερη μυρωδιά.

Μετά, ζύγισέ τα. Βάλε τα σε μια κατσαρόλα σε μέτρια φωτιά και άστα εκεί. Να παρακολουθείς το βρασμό. Τα βερίκοκα σιγά σιγά θα βγάζουν τους χυμούς τους και θα μαλακώνουν τόσο, ώστε όπως εσύ θα ανακατεύεις με την ξύλινη κουτάλα σου, εκείνα θα παραδίνονται και θα διαλύονται σε ακανόνιστα κομμάτια. Προς Θεού, μην προσθέσεις νερό. Μη φοβάσαι ότι δεν έχει υγρά στην κατσαρόλα και θα κολλήσει. Όταν έρθει η ώρα και παραδοθούν στην κάψα της φωτιάς εντελώς, τα φρούτα θα βγάλουν τόσους χυμούς όσους είναι απαραίτητοι. Τότε να ρίξεις την ζάχαρη. Καστανή, όχι άσπρη. Σε ποσότητα θα είναι η μισή από το βάρος των φρούτων. Θα ανακατεύεις τακτικά, για να μη σου κολλήσει. Θα καταλάβεις ότι είναι έτοιμη, όταν θα είναι πια ένα βαθύ πορτοκαλί, και η μυρωδιά θα σε τρελαίνει. Τότε θα στύψεις μέσα στην κατσαρόλα λεμόνι. Και θα αρχίσεις τις τσαχπινιές. Τις δικές σου. Θες να είναι 3 κλαδάκια δυόσμου; Θες να είναι το εσωτερικό ενός φασολιού βανίλιας; Θες να είναι λίγο λευκό πιπέρι; Ό,τι σου πάει εσένα καλύτερα.

Όμως κάνε κάτι. Μην είσαι σαν εκείνους που πάνε τη βόλτα μόνο πάνω σε δρόμους που χάραξαν άλλοι. Παίξε με τις μυρωδιές. Άνοιξε τα βάζα με τα μπαχάρια και τα μυρωδικά σου και παίρνε ένα ένα από αυτά… Πλησίαζέ τα κοντά στην ανοιχτή κατσαρόλα που βράζει η μαρμελάδα σου, και μύριζέ τα αντάμα. Δες τι σου πάει. Δες ποια μυρωδιά συμπληρώνει τους αχνούς της μαρμελάδας από βερίκοκα και πρόσθεσέ την. Κάνε αυτό που θα σε κάνει να χαμογελάς από τη μοναδικότητα της γεύσης που εσύ δημιούργησες.

Αν υπάρχει κάτι που θέλω να κρατήσεις από μένα μέσα σου, είναι αυτό.

Τα μαγειρέματα είναι σαν τις σχέσεις.

Δεν υπάρχει μία καλή συνταγή. Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Δεν υπάρχει φόβος για το αν θα τα καταφέρεις. Υπάρχει μόνο η ανάγκη της ένωσης. Το να φέρεις κοντά τα διαφορετικά και – πολλές φορές – τα ασύμβατα. Να αφήνεσαι χωρίς όρια στην επιθυμία της δημιουργίας εκείνης της γεύσης που σε ικανοποιεί. Εκείνης της γεύσης που όταν θα την κεράσεις εκεί που αγαπάς, θα μιλήσει στην καρδιά και στο υπογάστριο. Δεν έχει σημασία αν θα είναι ο έρωτάς σου ή το πεντάχρονο ανήψι σου.

Μαγείρευε για εκείνον που θα το γευτεί στο τέλος. Μαγείρευε για την πρώτη μπουκιά που θα μαλακώσει το θυμωμένο, θα χαϊδέψει το λυπημένο, θα κάνει αυτόν που ποθείς να λαχταρά τη γεύση σου.

Μη μαγειρεύεις γιατί πρέπει.

Μαγείρευε μόνο γιατί αισθάνεσαι.

Και το καλοκαίρι, κάνε μαρμελάδες. Κάνε σάλτσες. Στέγνωνε καρπούς και μυρωδικά. Φυλάκισε το καλοκαίρι σε βάζα. Εγώ θα είμαι εδώ και θα σε οδηγώ. Αν το κάνεις αυτό τώρα, θα με σκέφτεσαι εκείνη τη γκρίζα Κυριακή του χειμώνα, όταν όλα θα είσαι σκοτεινά κι εσύ κακόκεφος θα ανοίγεις το ψυγείο, θα βγάζεις τη μαρμελάδα, θα ανοίγεις το βάζο και η μυρωδιά θα φέρνει πίσω τον Ιούλη και θα χαμογελάς. Μου αρέσει να χαμογελάς. Περισσότερο, όμως, μου αρέσει να με σκέφτεσαι… Και να μου το λες…

α.

Επιστολές γραµµένες στον πάγκο της κουζίνας…
8 Ιούλη του 11