Ένα σύμβολο για το Κέιμπριτζ

Κέιμπριτζ. Το όνειρο. Όχι τόσο η Οξφόρδη, εξαιτίας του συντηρητισμού της στις Κλασσικές Σπουδές, αλλά «το» Κέιμπριτζ.

Το πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ και όσα κολέγια το απαρτίζουν, όλα τους άσυλα ελεύθερης σκέψης.

Αναζητώ το ένα, το μοναδικό σύμβολο για να συνοδεύσει τις μνήμες μου, ίσως έναν πυργίσκο, ένα τείχος μεσαιωνικό, μια γέφυρα ξύλινη, ένα πλακόστρωτο, μια πύλη με θυρεό, έναν ναό με βιτρό και αψίδες. Τα βρίσκω όλα μπροστά μου. Όπως τα φανταζόμουν. Όπως τα ονειρευόμουν, μάλλον. Όλα. Ακόμα και ο ποταμός, ο Κέμ, απ΄ όπου πήρε και το όνομά της η μικρή έως σήμερα πόλη-διάβαση του Κέμ, η Cam-bridge. Παντού σύμβολα και συμβολισμοί. Κοιτώ το άψογο αίθριο του Corpus Christi . «Μην πατάτε τον χλοοτάπητα», προειδοποιεί αυστηρά η πινακίδα. Με ενημερώνουν ότι, μόνο οι καθηγητές μπορούν να τον περπατήσουν και εφόσον φέρουν την τήβεννο, κανείς άλλος.

Στους δρόμους, ποδήλατα ακουμπισμένα στους τοίχους των πέτρινων κτηρίων. Ανήκουν στους περίφημους fellows, δηλαδή τα μέλη των κολλεγίων, σπουδαστές και καθηγητές.

Να, το σύμβολο που αναζητώ. Τα ποδήλατα του Κέιμπριτζ.