Ένα υπαρκτό συναίσθημα

«Τι βαρετή μέρα…», μουρμούρισε μία φίλη ενθυμουμένη την ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου που κρεμόταν πάνω απ’ τα κεφάλια μας εδώ και κάμποσο καιρό μέσα από περιοδικά, βιτρίνες και ποστ βαμμένα κόκκινα και χωμένα σε πλαστικές πολυμπάγκ σε σχήμα καρδιάς. «Α, ξέχασα, εσύ ακόμα πιστεύεις σε αυτά», πέταξε τελικά, «είσαι μικρή». Τα δεκαπέντε χρόνια που μας χωρίζουν είναι φαίνεται ικανά να δημιουργήσουν ένα αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα μας, κατατάσσοντάς μας σε πιστούς και άπιστους.  Γέλασα και κούνησα το κεφάλι. Δεν έδωσα απάντηση φυσικά, καθώς το να πω ναι θα σήμαινε πως, ναι, πιστεύω στην εμπορική αυτή ημέρα, πιστεύω στα σοκολατάκια σε βελούδινα κουτάκια, πιστεύω στα κόκκινα τριαντάφυλλα με τη γυψοφύλλη και την χρυσόσκονη τυλιγμένα σε ροζ περιτύλιγμα, πιστεύω στα μενού με ροζ λαχανικά και φιλέτο σε σχήμα καρδιάς για 30 ευρώ το άτομο, πιστεύω στις υπερβολικές εκφράσεις αγάπης γιατί αλλιώς ο Άγιος θα μου θυμώσει. Αλλά όχι, δεν κούνησα γι’ αυτό το κεφάλι. Το κούνησα γιατί ναι, πιστεύω στον έρωτα.

Το πρόβλημα με την ημέρα των ερωτευμένων στην ουσία δεν είναι το εμπορικό κομμάτι, μιας και ένας μυαλωμένος άνθρωπος μπορεί κάλλιστα να τα αποφύγει εντέχνως όλα αυτά. Το πρόβλημα είναι το συναισθηματικό κομμάτι, το οποίο μας συναρπάζει όταν είμαστε δέκα χρονών, καθώς καρδιοχτυπάμε για το αγόρι στο διπλανό θρανίο, ενώ στα είκοσι κιόλας έχουμε μάθει να απαξιώνουμε κάθε μικρό ή μεγάλο συναίσθημα καλώντας τον εαυτό μας να γίνει κυνικός. Πάει περίπατο λοιπόν ο έρωτας μαζί με τα παιδικά μας χρόνια ή μήπως σε έναν κόσμο γεμάτοι κυνικούς είμαστε όλοι πληγωμένοι;

Η σύγχρονη εποχή μας έδωσε μια ακόμη φοβία, και είναι η φοβία να ερωτευτούμε. “Philophobia”. Αν ρωτήσεις τον ίδιο άνθρωπο στα 20 του και στα 30 του πόσες φορές έχει ερωτευτεί, σίγουρα θα πάρεις διαφορετική απάντηση, με το νούμερο να πέφτει. Μεγαλώνοντας έχουμε την τάση να μειώνουμε ή και να ξεχνάμε τα συναισθήματα που νιώσαμε για τους συντρόφους μας ή τα απωθημένα μας, ακυρώνοντας όλη την ουσία του έρωτα. Μεγαλώνοντας συγκρίνουμε και ζυγίζουμε κι αυτό είναι άδικο για τους ανθρώπους που μας εμπιστεύονται τα συναισθήματά τους. Ο έρωτας δεν είναι ποτέ ο ίδιος. Ο έρωτας είναι μια τρέλα, ναι κλισέ, ο έρωτας είναι τυφλός κι άλλο κλισέ, ο έρωτας δε διαλέγει, κολλάει σε μικρούς και μεγάλους, σε ανθρώπους που δεν το αξίζουν, σε παντρεμένους, σε ανθρώπους ανυπόφορους, σε ανθρώπους αταίριαστους, ο έρωτα κυρίες και κύριοι ήταν, είναι και θα είναι κλισέ!

Και, ω, τι περίεργο για όλους τους άπιστους εκεί έξω. Υπάρχει! Υπάρχει στην πρώτη ματιά, υπάρχει στην υπομονή και την επιμονή, υπάρχει στο αναπάντεχο, υπάρχει στα 30, στα 40, στα 50, στα μπλεγμένα χέρια και στα αμήχανα χαμόγελα. Υπάρχει στις απλές ζωές και στις σπουδαίες. Αρκεί μόνο να σκεφτούμε όλους εκείνους τους μεγάλους καλλιτέχνες που έζησαν από έρωτα, δημιούργησαν από έρωτα, πέθαναν από έρωτα.

Από τη βιογραφία του σπουδαίου Βρετανού συγγραφέα Graham Greene ανάμεσα στα χρόνια 1939-1955 διαβάζουμε την ερωτική επιστολή που έγραψε στην Αφρική προς την Catherine Walston, την γυναίκα που τον έκανε να εμπνευστεί το The End of the Affair, ένα από τα πιο σημαντικά μυθιστορήματά του:

«Δεν έχω αγαπήσει άλλο μέρος του κόσμου όπως αγαπώ αυτό εδώ, και δεν έχω αγαπήσει άλλη γυναίκα όπως αγαπώ εσένα. Είσαι η ζωντανή Αφρική μου. Αγαπώ την μυρωδιά σου όπως αγαπώ αυτές τις μυρωδιές εδώ. […]Θέλω να ξεχυθώ πάνω σου όπως θέλω να πεθάνω εδώ.»

Ο συγκρατημένος και απαισιόδοξος Ιάπωνας Haruki Murakami, στο βιβλίο 1Q84 γράφει:

«Εάν μπορείς να αγαπήσεις κάποιον με όλη σου την καρδιά, ακόμα και ένα μόνο άτομο, τότε υπάρχει σωτηρία στη ζωή. Ακόμα και αν δεν μπορείς να είσαι μαζί με αυτό το άτομο.»

Η μελαγχολική στιχουργός Joni Mitchell, στο A case of you τραγουδάει:

“Oh you are in my blood like holy wine
Oh and you taste so bitter but you taste so sweet
Oh I could drink a case of you
I could drink a case of you darling
And I would still be on my feet
Oh Id still be on my feet”

Από που ήρθαν όλα αυτά αν όχι από αληθινά βιώματα αρκετά μετά την ενηλικίωση;

Μεγαλώνοντας κλεινόμαστε, γινόμαστε δύσκολοι και δύσπιστοι, χάνουμε τον ρομαντισμό μας, ότι κι αν σημαίνει αυτή η λέξη. Μεγαλώνοντας μεγαλοποιούμε τον έρωτα και τον κάνουμε να μοιάζει με ένα τρομαχτικό και αχόρταγο τέρας που θα μας καταβροχθίσει αν του ανοίξουμε την πόρτα. Και όχι, δεν χρειάζεται και ίσως δεν πρέπει να γιορτάζουμε την ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου. Χρειάζεται όμως και πρέπει να πιστεύουμε την καρδιά μας. Δεν είναι τίποτα τόσο σπουδαίο και σπάνιο ο έρωτας. Απλά υπάρχει και τυχαίνει να είναι το ομορφότερο συναίσθημα του κόσμου. Σημειώστε πως η λέξη “love” προήλθε από τη σανσκριτική λέξη lubhyati που σημαίνει επιθυμία. Αυτό είναι ο έρωτας και τίποτε άλλο.