Απομόνωση

Στην έρημο της ανακάλυψα την ψυχή, σαν απόνερα ανηθικότητας.

Έμοιαζε νερό, που με ξεδίψασε δίχως ηθικό και άνευρες κινήσεις.

Η απομόνωση, είναι μία γη άνυδρη όπου στο υψηλότερο της όρος βασιλεύω Εγώ.

Το στέμμα μου, κατασκευασμένο από πολύτιμα πετράδια και ψήγματα ελπίδας φέγγει στο θαλερό τοπίο που καλύπτει την όραση Τους.

Οι άνθρωποι σκιές βουερές που επισύρουν κατάρες αποτυχίας, είναι τυφλοί ώστε να με αντικρίσουν.

Οι λέξεις τέμνονται σε εικόνες απόκοσμες όπως είναι η περισυλλογή, η μνήμη, το αδιέξοδο.

Κατά το δοκούν αποφασίζουνε αν είμαι ανεκτός στις παρέες τους, στις δραστηριότητες που καμώνονται ότι κάθε άτομο οφείλει να συμμετέχει.

Φυσάει…

Αέρας κρύος θωπεύει το πρόσωπο ενώ τα λάθη μου ως σπόροι σκορπίζονται στο χωράφι του προσωπικού χρόνου μου.

Παράλληλος προς τον συμπαντικό, πιο αργός από εκείνο των αναμνήσεων.

Απομόνωση. Πατρίδα λησμονημένη τα πρωινά, όπως οι υπάρξεις στοιχίζονται στα γραφεία πίσω απ΄την εντολή.

Και ο ήλιος τόσο όμορφα λάμπει στο σμίξιμο μέρας με νύχτα.

Βασιλεύει η φωνή, ανατέλλει η κραυγή του πόθου μου.

Και δεν ήσουνα ποτέ δίπλα  μου. Γιατί;