Βλάσσης Βελλόπουλος: Πείσμα και μάχες

Πρωί πρωί χτύπησε το τηλέφωνο πριν λίγες μέρες.
– Καλημέρα. Δεν είμαι καλά… Θα το παλέψω όμως.
– Γι’ αυτό είμαι σίγουρος. Πρώτη φορά είναι;
– Διάβασε την «Πελοπόννησο» στην τελευταία σελίδα. Έχει ένα σχόλιο μαζί με μια δήλωσή μου.
– Εντάξει Βλάσση θα το δω. Να ‘σαι καλά.

Έτσι ήταν πάντα ο Βλάσσης Βελλόπουλος. Μαχητικός και με ιδιαίτερη σχέση με την επικοινωνία. Ήξερε ότι όση μάχη και να δίνει κανείς για το περιβάλλον, αν δεν έχει έντονη δημοσιότητα κι αν η πληροφορία δεν φτάνει ωμά και χωρίς περιστροφές στους πολίτες, έχει πολλές πιθανότητες να αποτύχει.

Πάλευε ο Βελλόπουλος εδώ και πενήντα σχεδόν χρόνια για κάθε παράμετρο της περιβαλλοντικής προστασίας και για τον οικολογικό πλούτο της περιοχής.  Για τη Στροφυλιά και το Κοτύχι, για τις αδειοδοτήσεις των βιομηχανιών, για το αστικό πράσινο, για τις κεραίες της κινητής τηλεφωνίας, για το λιμάνι, για την Αγυιά, για το ηλιοβασίλεμα στον Πατραϊκό και για πολλά ακόμα.

Πολλά από αυτά τα ανέδειξε πρώτος και όλα τα κυνήγησε με πάθος. Όταν ο Ξενοφών Παπαευθυμίου επιμελήθηκε με ξεχωριστή φροντίδα το αρχείο του Βλάσση για να βγάλει το βιβλίο για τη ζωή και την προσφορά του, βγήκαν στην επιφάνεια όχι μόνο οι λεπτομέρειες της διαδρομής του, αλλά και η εντυπωσιακή αποδοχή που γνώριζε πολύ πέρα από την Πάτρα.

Το οικολογικό κίνημα έχει αλλάξει πολύ από τη δεκαετία του 1970 που ο Βελλόπουλος ξεκινούσε από τον άσημο τίτλο του δικαστικού επιμελητή για να διαγράψει μια σπουδαία διαδρομή. Όμως θα χρειάζεται πάντα πλάι στην επιστημονική υποστήριξη των κινήσεών του, το πάθος και την επιμονή του Βλάσση.