Γιατί μπορώ να κάνω σούπες!

Θέλω να σε ζεσταίνω, γιατί κάνει κρύο. Θέλω να σε μαλακώνω, γιατί σε σκληραίνουνε. Θέλω να σε ηρεμώ, γιατί σε ζαλίζουνε. Θέλω να σε αγαπώ, γιατί σε γρατζουνάνε. Θέλω να σου δίνομαι γιατί σου παίρνουν πολλά.

Και εγώ είμαι εδώ. Δεν με έχουν ακόμα.

Και θέλω να σου κάνω σούπες. Πολλές σούπες. Σούπες πλούσιες και θρεπτικές. Σούπες βελουτέ που θα τις νιώθεις στο στόμα σου σαν γλυκό φιλί. Σούπες σε ζωμούς μαγικούς με ψιλοκομμένα τα πάντα για να διαλέγεις τις κουταλιές σου. Σούπες νόστιμες που θα σε ζεσταίνουν και θα σε ικανοποιούν βαθειά.

(Πόσο καιρό έχεις να ικανοποιηθείς βαθειά μωρό μου; )

Θέλω να σου κάνω σούπα με γλυκιά κολοκύθα και φρέσκο δεντρολίβανο. Να τσιγαρίσω σε λίγο ελαιόλαδο ψιλοκομμένες πατάτες, κρεμμύδια και κολοκύθα, να προσθέσω ζωμό, μια ολόκληρη χούφτα δενδρολίβανο και να τα αφήσω να βράσουν μέχρι να λιώνουν, να πάρω μετά το μαγικό ραβδί μου που τα κάνει όλα βελούδο, και να σου την ταΐσω με μια μεγάλη κουταλιά στραγγιστού γιαουρτιού στο μπολ σου.

Θέλω να σου κάνω πατατόσουπα. Να τσιγαρίσω κομματάκια από λουκάνικο σε γυμνό από λίπος τηγάνι, μέχρι να βγάλουν εκείνα όλο το δικό τους και μέσα εκεί να περάσω τις πατάτες, να τις μεταφέρω στην κατσαρόλα, να προσθέσω λίγο βούτυρο και ζωμό. Μετά να πάρω στα χέρια μου πάλι το μαγικό ραβδί, να τα πολτοποιήσω όλα, και πάνω στη βελουδένια σου πατατόσουπα να βάλω τα ψιλοκομμένα λουκάνικα και τυρί κρέμα που να λιώνει ωραία.

Θέλω να ψιλοκόψω καρότα και σελινόριζα, να τα βράσω σε ζωμό λαχανικών, με αγουρέλαιο, και όταν είναι έτοιμα και παραδομένα, να τους προσθέσω αφράτο αυγολέμονο και πολύ χοντροκομμένο μαύρο πιπέρι και να στο σερβίρω.

Θέλω να βράζω ώρες κόκαλα από μοσχάρι με κρεμμύδια, καρότα, δάφνη, φρέσκο θυμάρι και μαϊδανό και να κάνω πλούσιο ζωμό για να τον έχω σαν βάση.

Θέλω να δακρύζω χωρίς λόγο καθαρίζοντας και ψιλοκόβοντας σφιχτά μοβ κρεμμύδια. Πολλά κρεμμύδια. Τέσσερα μεγάλα για κάθε άνθρωπο που θα φάει μαζί μας. Γιατί αυτή τη σούπα πρέπει να τη μοιράζεται κανείς με πολλούς.

Θέλω να τσιγαρίσω τα καλοκομμένα κρεμμύδια μου σε πρόβειο βούτυρο. Και όταν εκείνα γίνουν διάφανα να στάξω στην κατσαρόλα λίγο κονιάκ. Και μόλις εξατμιστεί, να προσθέσω το ζωμό του μοσχαριού, να βάλω αλάτι, μαυροπίπερο και να αφήσω την κατσαρόλα μου σε μέτρια φωτιά μέχρι όλα να γίνουν ένα.

Όση ώρα θα βράζει, θέλω να κόβω λεπτές, τετράγωνες φέτες ώριμης, πιπεράτης γραβιέρας και να τις ακουμπώ τη μια πάνω στην άλλη λοξά. Έτσι, γιατί μου αρέσει να κάνω σχέδια.
Θέλω να πάρω ένα γευστικό ψωμί του τοστ από το φούρνο της γειτονιάς μου και να βγάλω τόσες φέτες ψωμιού όσα κομμάτια γραβιέρας έχω κόψει. Θέλω να πάρω τα πυρίμαχα μπολ μου, να ανάψω τον φούρνο στη λειτουργία του γκρίλ, και να περιμένω. Λίγο ακόμα. Όχι πολύ.

Μόλις η κρεμμυδόσουπα μου θα είναι έτοιμη, θα θέλω να την μοιράσω στα μπολ, να σκεπάσω το κάθε μπολ με μια φέτα ψωμί, πάνω της μια φέτα γραβιέρα, και να τρίψω μαύρο πιπέρι.

Θέλω να τα βάλω στο φούρνο για λίγα λεπτά, ίσα να λιώσει το τυρί και να δω τις άκρες του ψωμιού να παίρνουν αυτό το χρυσαφί χρώμα του ελαφρού ψησίματος.

Θέλω να σε βλέπω να σκύβεις πάνω στο μπολ σου και να αναπνέεις τη μυρωδιά της λιωμένης γραβιέρας. Θέλω να σε δω να φταρνίζεσαι με το πιπέρι και να γελάς. Θέλω να ακούω τους φίλους να μου λένε γλυκόλογα για την κρεμμυδόσουπά μου και εγώ να έχω μάτια και αυτιά μόνο για σένα. Και θέλω να το ξέρεις. Που το ξέρεις…

Θέλω και άλλα, πολλά. Θέλω να βρω μια φανταστική δουλειά που να της αξίζω και να μου αξίζει. Θέλω να κάνω λίστα με Χριστουγεννιάτικα δώρα για όλους όσους αγαπώ. Θέλω οι άνθρωποι να έχουν τα απαραίτητα. Θέλω να κάνω σχέδια για Πρωτοχρονιά σε ξύλινα σπιτάκια με τεράστια τζάκια σε βουνά του τόπου μου. Θέλω εκείνα τα ψηλοτάκουνα που είδα με την άκρη του ματιού μου.

Έχω πατήσει το pause σε όλα αυτά. Γιατί τώρα δεν μπορώ να τα έχω. Και είναι εντάξει. Γιατί αυτά, τελικά, δεν είναι «όλα». Και ξέρεις κυρίως γιατί είναι εντάξει;

Γιατί μπορώ να κάνω σούπες. Και εσύ μπορείς να έρχεσαι να τις απολαμβάνεις. Και μαζί και οι φίλοι μας. Και αυτό έχει μέσα του μια χαρά και μια μοιρασιά που δεν κοστολογείται. Και ένα πείσμα. Που με αυτό αντιστέκομαι. Λίγο κάθε μέρα. Και τα καταφέρνω. Γιατί μοιράζομαι τον τελευταίο καιρό. Σούπες, ξύλα για το τζάκι, αγκαλιές, και πίστη. Και αυτό, είναι το δικό μου κόλπο. Για την ώρα. Και σου το μοιράζομαι. Μέχρι να βρω το επόμενο. Που θα στο πω και αυτό.

α.

Επιστολές γραµµένες στον πάγκο της κουζίνας…
18 Νοέμβρη του 11