Για ποιο λόγο χρειάζεται να γίνει αυτή η παρέλαση;

«Άκου εκεί ρε φίλε. Θα κάνουν οι αδερφές παρέλαση στην Πάτρα. Θέλω να δω ποιοι θα τολµήσουν να πάνε. Σιγά µην πάει κανένας. Εγώ θα ήθελα να µαζευτώ µε τους φίλους µου να δω ποιοι θα είναι εκεί για να τους κράξω.»

«Ξέρεις εγώ θα πήγαινα. ∆εν καταλαβαίνω τι σε ενοχλεί.»

«Τι µε ενοχλεί; Είναι θέµα αισθητικής. ∆εν µε πειράζει να κάνει ο άλλος ή η άλλη ό,τι θέλει στο κρεβάτι του, αλλά όχι να γίνει και παρέλαση. Για ποιον λόγο χρειάζεται να γίνει αυτή η παρέλαση;»

Κάπως έτσι ξεκίνησε η συζήτηση, όταν µια παρέα στο διπλανό τραπέζι του καφέ που έπαιρνα το πρωινό µου άρχισε να γελάει µε την ανακοίνωση της διεξαγωγής του πρώτου gay pride στην πόλη. Στην έντονη (αλλά αρκετά πολιτισµένη, είναι η αλήθεια) ανταλλαγή απόψεων που ακολούθησε µιλήσαµε, µε τη συµµετοχή και άλλων θαµώνων, για τη χρησιµότητα αυτής της παρέλασης.

Όσοι διαφωνούσαν µε την παρέλαση έλεγαν πως η σεξουαλικότητα είναι προσωπικό ζήτηµα και η προβολή της αποτελεί πρόκληση. Ανέφεραν πως και οι ίδιοι έχουν φίλους οµοφυλόφιλους και πως δεν τους απορρίπτουν, αλλά η παρέλαση ξεπερνά τα όρια.

Αυτοί που τάσσονταν υπέρ της παρέλασης µίλησαν για το σεβασµό στο δικαίωµα κάθε ανθρώπου να εκφράζεται χωρίς να ντρέπεται για αυτό που είναι. Για τις θεσµικές διακρίσεις που συνεχίζονται. (Μόλις λίγες ηµέρες έχουν περάσει άλλωστε από τη θεσµοθέτηση του σύµφωνου συµβίωσης και για οµόφυλα ζευγάρια.)

Ένας νέος κύκλος έντονης διαφωνίας άνοιξε όταν συζητήθηκε το ζήτηµα της υιοθεσίας παιδιών από οµόφυλα ζευγάρια. Οι µεν µιλούσαν για «φυσιολογικά» (ετεροκανονικά) πρότυπα που χρειάζονται να έχουν τα υιοθετηµένα αυτά παιδιά προκειµένου να αναπτυχθούν υγιώς, οι δε υπερασπίζονταν το δικαίωµα των οµόφυλων ζευγαριών στο γονεϊκό ρόλο, προσθέτοντας πως έρευνες αποδεικνύουν ότι η σεξουαλική προτίµηση των παιδιών δεν συνδέεται µε την αντίστοιχη των γονέων. Αν και ούτως ή άλλως η οµοφυλοφιλία δεν είναι µια ασθένεια από την οποία κινδυνεύει ένα παιδί.

Ειπώθηκαν και άλλα. Για το bullying που δέχεται ένας gay, λεσβία, αµφί ή trans άτοµο σε έναν κόσµο φτιαγµένο από straight για straight. Κάποιοι από την πρώτη παρέα παραδέχτηκαν πως ο αρχικός χαβαλές τους είχε στοιχεία bullying, που ενισχύθηκε όταν συζητήσαµε για την πιθανότητα σε ένα άλλο τραπέζι ένα οµοφυλόφιλο άτοµο να άκουγε τον πρωινό χαβαλέ. Θυµήθηκα τότε τα λόγια ενός gay φίλου που, ευρισκόµενος σε κεντρικό κατάστηµα εστίασης της πόλης, δέχτηκε παρατήρηση για ενοχλητική συµπεριφορά επειδή µιλούσε στο σύντροφό του κρατώντας του το χέρι.

∆εν είµαι σίγουρος πού έβγαλε τελικά αυτή η συζήτηση. Ξέρω µόνο ότι έγινε. Ότι δεν κρύφτηκε κάτω από το χαλί. Κι αν τώρα κάποιος µε ρωτήσει πάλι: «Για ποιον λόγο χρειάζεται να γίνει αυτή η παρέλαση;» η απάντησή µου είναι πως αυτός ακριβώς είναι ο λόγος. Για να µην κρύβονται οι άνθρωποι κάτω από χαλιά (ή µέσα σε ντουλάπες). Για να ξεκινήσουν τέτοιες συζητήσεις. Γιατί αυτές δεν αφορούν τελικά µόνο το δικαίωµα στην σεξουαλικότητα, αλλά το βασικό ανθρώπινο δικαίωµα στην έκφραση, τον αυτοκαθορισµό και την ελευθερία της ίδιας της ύπαρξης.