Δε θέλετε θλιμμένους στη γιορτή σας;

Είναι γεγονός, πως κάποιοι καρναβαλιστές, στράβωσαν τη μυτούλα στην τελετή έναρξης του πατρινού καρναβαλιού, όταν άκουσαν κάποιον (εν προκειμένω, το δήμαρχο) να τους λέει, πως η μισή του καρδιά χτυπά στο Αιγαίο. Και ίσως να τους φάνηκαν κακόφωνα τα «τύμπανα της ειρήνης» γι’ αυτό και μερικοί αποχώρησαν.

Στη «δική» τους γιορτή, δε χωρούσαν θλιμμένοι. Όχι με τη στρουθοκαμηλική διάθεση «δεν το επικαλούμαι άρα δεν υπάρχει», αλλά με την φιλοτομαριστική διάθεση «δε με ακουμπάει, άρα δε με ενδιαφέρει».

Είναι επίσης γεγονός, πως βρέθηκε εταιρία να πουλά σε εμπορικό ιστότοπο, αποκριάτικες στολές «μικρού πρόσφυγα». Τελικά, η εν λόγω δημοσίευση αποσύρθηκε έπειτα από τις έντονες αντιδράσεις του κόσμου.

Τα παραπάνω ατομοκεντρικά και άλλα παρόμοια προκλητικά γεγονότα, έχουν σταματήσει να δημιουργούν πλέον εντύπωση. Γιατί είναι επίσης γεγονός, πως ο επερχόμενος ζόφος που παραμονεύει, δεν είναι προϊόν κάποιας φυσικής καταστροφής, αλλά αποτέλεσμα της κρίσης κουλτούρας, αξιών και ιδανικών της εποχής μας.

Το εντυπωσιακό και συνάμα αισιόδοξο, είναι πως βρέθηκαν άνθρωποι ν’ αντιδράσουν τόσο ώστε να αποσυρθεί η αχρεία διαφήμιση της διακωμώδησης του πόνου. Όπως επίσης, βρέθηκαν και άνθρωποι, τολμώ να πιστέψω περισσότεροι του ενός, που εν μέσω γιορτής και διασκέδασης, άφησαν χώρο στην καρδιά και στη σκέψη τους, για τον πόνο και τη θλίψη των κατατρεγμένων.

Το καρναβάλι, ως θεσμός με μια ελευθεριακή και σατιρική διάθεση, θα μπορούσε να διακωμωδεί τον ίδιο το θάνατο, αλλά δε θα περιέπαιζε ποτέ το πένθος. Θα προσπαθούσε να διασκεδάσει τη θλίψη, αλλά ποτέ δε θα ασεβούσε πάνω στους πονεμένους. Αυτά όμως είναι χαρακτηριστικά του καρναβαλιού που προκύπτει σαν αποτέλεσμα έκφρασης της κοινωνίας και όχι σαν εμπορευματοποιημένο προϊόν φτηνιάρικης υποκουλτούρας. Σ’ ένα καρναβάλι που ξεκινάει από την κοινωνία, υπάρχει χώρος στην καρδιά μας για τους κυνηγημένους. Γιατί δυστυχώς ή ευτυχώς η χαρά και η θλίψη συμπορεύονται και δεν υπάρχει ένας μαγικός «καρναβαλικός» τρόπος που να μπορεί να απομονώσει τη θλίψη.