Δε λέγομαι πλέον άνθρωπος…

Να σου ζητήσω συγγνώμη θέλω. Γιατί στάθηκα μικρή και λίγη και παίρνω πάνω μου την ευθύνη για το αιματοκύλισμα. Για το χθεσινό και το προηγούμενο. Γι’ αυτό στη Συρία, στην Υεμένη, στην Ευρώπη, στην Τουρκία, στην Παλαιστίνη και όπου αλλού.

Γιατί βρήκα την ειρήνη στην αυλή μου περίπου δεδομένη και δε σηκώθηκα στις μύτες των ποδιών μου να κοιτάξω έξω από το μαντρότοιχο.

Κι όταν κατάλαβα και βγήκα στους δρόμους να φωνάξω, πίστεψα πως είχα καιρό…

Κι ανάμεσα στις αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων, στα ηλιοβασιλέματα και τους έρωτές μου, οι πολεμοκάπηλοι μακέλευαν τον κόσμο.

Ζητώ συγγνώμη, αν σημαίνει κάτι αυτό…

Γιατί δεν τράβηξα για τον τραχύ το δρόμο του αύριο. Και ντρέπομαι που το λέω, μα δεν τον απαρνήθηκα καν για το άκουσμα μιας φυσαρμόνικας, μα για να βγω για ψώνια.

Και όχι, δε θα σου πω πως έτσι μ’ είχαν μαθημένη, γιατί έτσι θα ‘ναι σα να γυρεύω ελαφρυντικά. Και ξέρω πως ελαφρυντικά δεν έχω.

Με όλα τούτα τα καμώματά μου απέφυγα τη φυλακή ως τώρα κι επέτρεψα έτσι να στηθούν παντού ολόγυρα, φράχτες και φυλακές.

Επέτρεψα στους μπάτσους να τριγυρνούν αφιονισμένοι με το δάχτυλο στη σκανδάλη, ελέγχοντάς μας, μήπως και πάρουμε μια παραπάνω ανάσα.

Την απομόνωση που νόμιζα πως απέφυγα, την έχτισα μόνη μου, ολόγυρά μου κι ολόγυρά σου, με δίχως τοίχους κι έτσι ποτέ δε θα μπορέσω να χαράξω με το νύχι μου τη λέξη «Ειρήνη».

Είναι βουβή κι αλλόκοτη τούτη η απομόνωση, μας ρουφά όλο τ’ οξυγόνο. Νομίζω μάλιστα πως θα ‘ρθει η στιγμή που αφού θα έχω ξεπουλήσει και την τελευταία ανάσα μου, μ’ αντάλλαγμα λίγη ακόμα «ασφάλεια», στο τέλος θα πεθάνω εν μέσω μιας γελοίας έκρηξης ενός μανιακού.

Σου ζητώ συγγνώμη ανθρωπότητα. Εγώ δε λέγομαι πλέον άνθρωπος, γιατί δεν το θέλησα αρκετά και με πείσμα. Και όχι γιατί δεν ήξερα. Ήξερα, γνώριζα καλά, μ’ είχαν άλλωστε προειδοποιήσει οι ποιητές.

Βασισμένο στο ποίημα «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος», του Τάσου Λειβαδίτη