Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας: Κάποιος να το καταργήσει

Φέτος ήταν μια καλή ευκαιρία. Τριάντα χρόνια μετά την πρώτη διοργάνωση του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας και με διακηρυγμένη την πρόθεση της Δημοτικής Αρχής του ΚΚΕ να κάνει ρήξεις στον πολιτισμό, ήταν μια καλή στιγμή να αποφασιστεί η  κατάργηση του θεσμού που έχει κλείσει εδώ και χρόνια τον κύκλο του και που συνεχίζεται μόνο και μόνο γιατί κανένας Δήμαρχος δεν είχε ούτε το σθένος να το καταργήσει (παρά το γεγονός ότι όλοι είχαν σχετικές εισηγήσεις), ούτε τη διάθεση και τη γνώση να προτείνει κάτι διαφορετικό στη θέση του.

Το Διεθνές Φεστιβάλ μετά τη «χρυσή» (τόσο για την πολιτιστική του προσφορά, όσο και τους μεγάλους προϋπολογισμούς του) πρώτη τετραετία (1986 – 1989), διάνυσε μια εικοσιπενταετία, κατά την οποία εκτός από λίγες αναλαμπές (με πιο σημαντική την περίοδο της διεύθυνσής του από τον Αλέξανδρο Μυράτ το 1999 και πιο πρόσφατη αυτή του 2013), υφίσταται καθαρά από αδράνεια.

Δεν είναι ούτε «Φεστιβάλ» (αφού δεν έχει κανένα θεματικό ή άλλο χαρακτήρα που να ορίζει μια πολιτιστική πρόταση), δεν είναι ούτε «διεθνές» (αφού δεν έχει κάποια οργανωμένη επικοινωνία με το εξωτερικό και απλώς φιλοξενεί στο πρόγραμμα συμμετοχές από το εξωτερικό που προκύπτουν σχεδόν τυχαία) και δεν είναι ούτε «Πάτρας» (αφού δεν αξιοποιείται ούτε ως θεσμός τουριστικής προβολής της πόλης, ούτε ως φορέας ανάδειξη της πολιτιστικής ιστορίας και ταυτότητάς της).

Είναι δηλαδή ένα συνονθύλευμα μετακλήσεων, παραγωγών και εκδηλώσεων, που ανεξάρτητα από το αν είναι εξαιρετικές, απλώς καλές, ή εντελώς αχρείαστες, δεν συνιστούν έναν πολιτιστικό θεσμό.

Στην πραγματικότητα η μόνη στιγμή που δικαιολογείται κάθε καλοκαίρι ο τίτλος του «Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας» είναι η ηχογραφημένη προειδοποίηση στα αγγλικά προς τους θεατές του Ρωμαϊκού Ωδείου να μην φωτογραφίζουν με φλας και να κλείσουν τα κινητά τους κατά τη διάρκεια των παραστάσεων.

Ο Ομάρ Φαρούκ Τεκμπιλέκ θα δώσει συναυλία στις 7/6 στο Ρωμαϊκό Ωδείο Πάτρας

Πολύ φυσιολογικά, λοιπόν, και το φετινό πρόγραμμα που ανακοινώθηκε, ακολουθεί την πεπατημένη: Μερικές επαναλήψεις από το ΔΗΠΕΘΕ, κάποιες παραστάσεις που θα έρχονταν στην πόλη έτσι κι αλλιώς, συμμετοχές καλλιτεχνών της πόλης, λίγες καλές στιγμές και το λαϊκό στοιχείο που χρειάζεται το ΚΚΕ. Α, και η απαραίτητη γκρίνια: για τον προϋπολογισμό, για τους φορείς ή τους καλλιτέχνες που δεν συμμετέχουν, για το ποιος και γιατί αποφασίζει για το πρόγραμμα κ.τ.λ.

Ο Joachim Kuhn θα συμμετάσχει στις 3/6 στο φετινό τριήμερο τζαζ στο αίθριο του Παλαιού Δημοτικού Νοσοκομείου

Υπάρχει μια εξαίρεση σε όλο αυτό. Το τριήμερο «Jazz και Πράξεις» που διοργανώνεται από το 2003 αποκλειστικά και μόνο επειδή τυχαίνει ο δημοσιογράφος Γιάννης Μουγγολιάς, από τους μεγαλύτερους γνώστες της σκηνής της τζαζ στην Ελλάδα, να εργάζεται (μόνιμα ευτυχώς) στο Δήμο και να έχει διάθεση να κάνει κάτι που ξεπερνά τις τυπικές του αρμοδιότητες.

Αυτό το τριήμερο είναι από μόνο του και η πρόταση για το ποια θα έπρεπε να είναι η διάδοχη κατάσταση του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας. Να δοθούν βαρύτητα και χρήματα σε αυτό το θεσμό, να ενισχυθεί ο διεθνής χαρακτήρας του και να αυξηθούν η διάρκεια και οι αποκλειστικές παραγωγές που κάθε χρόνο παρουσιάζει.

Κι αφού τελειώνει αυτό, ο Δήμος απλώς να βγάζει ένα πρόγραμμα παράλληλων εκδηλώσεων στις οποίες να συνεργάζεται με φορείς και ιδιώτες και να παραχωρεί το δικαίωμα χρήσης διάφορων χώρων για την υλοποίηση αξιοπρεπών προτάσεων που δεν θα αποκαλούνται όμως ψευδεπίγραφα «Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας».