Εισιτήρια

Φτιάξαμε πόλεις τέρατα, αχανείς, γιγαντιαίων διαστάσεων και ταυτόχρονα παραδώσαμε κάθε φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον.

Στοιβαχτήκαμε σε διαμερίσματα όμοια σπιρτόκουτα, τοποθετημένα το ένα πάνω στο άλλο, που διαφέρουν από τα κελιά των φυλακισμένων μόνο ως προς τη διακόσμηση αλλά που σε αντίθεση με τους φυλακισμένους εμείς πρέπει να πληρώνουμε για το κελί μας.

Αποδεχθήκαμε έναν κόσμο δίχως χρώμα και οσμή, με κάθε κομμάτι του να είναι περιουσία ενός κράτους ή ενός ανθρώπου.

Και συμφωνήσαμε επίσης, αυτός ο κόσμος να γίνει ένας τεράστιος αυτοκινητόδρομος, σιδηρόδρομος, συγκοινωνιόδρομος, ώστε να διευκολύνονται οι μεταφορές. Οι μεταφορές όμως όχι ακριβώς των ανθρώπων αλλά κυρίως των εμπορευμάτων. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να μην καταφέρουν ποτέ να ταξιδέψουν από ή προς την Κίνα και την Ταϊβάν ενώ τα εμπορεύματα μπορούν να κινούνται ανεμπόδιστα προς όλες τις κατευθύνσεις. Και βέβαια οι άνθρωποι θα πρέπει να πληρώνουν ακριβά για τις όποιες μεταφορές τους, όσο σύντομες και αν είναι.

Και μέσα σ’ όλα αυτά, έρχεται κάπως σα «φυσικότητα» η προκλητική πρόταση του προέδρου του ΟΑΣΑ να ζητήσει, εν κατακλείδι, την προφυλάκιση όσων δεν καταβάλουν το αντίτιμο των συγκοινωνιών. Μπορεί βέβαια ο υπουργός να τον «περιγέλασε», όμως γνωρίζουν καλά και οι δύο πως έγινε αυτό που έπρεπε να γίνει, οι τιμές των εισιτηρίων αυξήθηκαν και η ιδέα έχει ήδη πέσει πάνω στο τραπέζι.

Στην Κόρινθο οδηγός ΚΤΕΛ κατέβασε στη μέση του δρόμου 10χρονο παιδί γιατί δεν μπορούσε να αποδείξει πως ήταν μαθητής και δεν είχε χρήματα για να καταβάλει το εισιτήριο, χωρίς κανείς από τους υπάκουους επιβάτες να αντιδράσει.

Τα μηχανήματα με τις μπάρες που θα επιτρέπουν την είσοδο μετά την ακύρωση του εισιτηρίου είναι υπαρκτά και λίγο λίγο θα τεθούν σε ισχύ, αρχικά για κάποιες γραμμές και μετά παντού.

Και κάπως έτσι, ο σύγχρονος άνθρωπος εκφοβίζεται ολοένα και πιο βίαια με την απειλή της ανεργίας, η οποία θα σημαίνει ολοσχερή αποκλεισμό και απομόνωση. Γιατί ο άνθρωπος θα παραμένει όχι μόνο φτωχός και αποκλεισμένος από κάθε κοινωνικό αγαθό αλλά και ποινικοποιημένος, αν όχι νεκρός. Γιατί μπορεί ο υπουργός δήθεν να ειρωνεύτηκε πως δεν μπορούμε να εκτελούμε τους ανθρώπους για τα εισιτήρια. Αλλά ο Θανάσης Καναούτης δολοφονήθηκε τον Αύγουστο του 2013, ακριβώς για ένα εισιτήριο.

Και μάλιστα θα προσπαθούν να μας πείσουν με ιαχές επίκλησης του «λογικού», ότι αυτό είναι το σωστό και το πρέπον. Μπάρες, φυλακή, ίσως και θάνατος, για να μετακινείται ο άνθρωπος από το σπίτι στην αλλοτριωμένη εργασία του και πάλι πίσω. Σε δρόμους που ο ίδιος με τα χέρια του άνοιξε!

«Η αισιοδοξία μου, βασίζεται στη βεβαιότητα ότι αυτός ο πολιτισμός θα καταρρεύσει.
Η απαισιοδοξία μου, σε όλα αυτά που κάνει για να μας τραβήξει στην πτώση του»

Jean-François Brient