Επιθετική «νομιμότητα»

Όλοι οι πυλώνες της εξουσίας έχουν ακριβά γούστα και εμμονή με τα παπούτσια μας. Τα χαϊδεμένα τους παιδιά φορούν ακριβά και καλογυαλισμένα παπούτσια, ενώ για τους ξυπόλυτους δεν υπάρχει έλεος.

Όσο οι νομοθέτες προσπαθούν να νομιμοποιήσουν τη φοροδιαφυγή των εφοπλιστών και των ομοίων τους, ορίζοντάς τη ως φοροαπαλλαγή, οι διοικητικές υπηρεσίες ισοφαρίζουν δίδοντας χιλιάδων ευρώ πρόστιμα σε μικροπωλητές ζαρζαβατικών, παραγωγούς του κινήματος χωρίς μεσάζοντες και σαλεπιτζήδες.

Παράλληλα, οι δικαστικοί λειτουργοί εξαντλούν τη σκληρότητά τους  σε άνεργο επιβάτη χωρίς εισιτήριο, για να μπορούν να δώσουν ποινές χάδι και πατρικές νουθεσίες σε τέως υπουργούς που νόθευσαν δημόσια έγγραφα και όποιους άλλους αξιωματούχους δεν κατάφεραν να κωλυσιεργήσουν έως παραγραφής, την υπόθεσή τους.

Κι ενώ  υπεράριθμοι «ευσυνείδητοι» αστυνομικοί σπεύδουν να συλλάβουν οπωροπώλες λαϊκών αγορών και καστανάδες κατόπιν «καταγγελίας για έλλειψη αδείας», αναρωτιόμαστε πόσοι από αυτούς θα σπεύσουν αν καταγγελθεί καναλάρχης πως λειτουργεί τηλεοπτική συχνότητα χωρίς άδεια.

Στον ίδιο ρόλο, δημοσιογραφικοί κύκλοι θα μας ενημερώνουν διακριτικά, για το πόσα και που χρωστά ο κάθε μικροοφειλέτης, ενώ θα δηλώνουν άγνοια για τα χρωστούμενα των αφεντικών τους.

Συντονισμένα λοιπόν, όλες οι εξουσίες συμπεριφέρονται κατά το γνώριμο τρόπο των ερπετών. Γλείφουν τα ακριβά παπούτσια και δαγκώνουν τους ξυπόλητους.

Δε θα υπάρξουν περαιτέρω παρεμβάσεις για να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις και να μετριαστούν οι προκλήσεις στο κοινό περί δικαίου αίσθημα, καθώς η επιλογή αυτού του τύπου επίθεσης στην κοινωνία δεν μπορεί να γίνει με τακτ.

Ας μη γελιόμαστε, ό,τι ορίζεται ως «κοινωνική δικαιοσύνη» από τους κρατούντες σήμερα, είναι ό,τι επιδράμει στους φτωχότερους και ανίσχυρους. Η κοινωνική ειρήνη έχει διαρραγεί από τους κραταιούς και όποια αναστάτωση επέλθει θα είναι αποτέλεσμα των δικών τους επιθέσεων.

Και για τους τιμητές μιας κατά τα άλλα επιθετικής «νομιμότητας» να πούμε, ότι αυτά τα ερωτήματα τέθηκαν και απαντήθηκαν κάπου στο 1849.

«Υπάρχουν άδικοι νόμοι. Είμαστε πρόθυμοι να τους υπακούμε ή θα καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια για να τους αλλάξουμε και μέχρι να επιτύχουμε, θα τους υπακούμε ή μήπως θα τους παραβούμε αμέσως;»

Henry David Thoreau (περί του καθήκοντος της πολιτικής ανυπακοής)