Η κούνια στον αέρα

Μετά από µια έντονη βροχή, βρέθηκα πρόσφατα στο νέο Φάρο, δίπλα στην Ιχθυόσκαλα, εκεί που αράζουν και ξεφορτώνουν τη θαλασσινή πραµάτεια τους οι µηχανότρατες, τα καΐκια και τα διάφορα άλλα αλιευτικά σκάφη. Περιµένοντας ένα φίλο για καφέ, περπάτησα για λίγο, πάνω και κάτω, δεξιά κι αριστερά, κοιτώντας πότε τη θάλασσα, πότε τα βράχια, πότε το τσιµέντο κάτω και πότε το γαλάζιο επάνω κι εµπρός…

Στην άδεια, αλλά γεµάτη χρώµατα παιδική χαρά, ακριβώς δίπλα, την προσοχή µου τράβηξε µια κούνια µε τρεις άδειες θέσεις, ξύλινες, τις οποίες τραµπάλιζε ακόµη ο δυνατός αέρας που έκανε παρέα στη βροχή. Υπέροχη εικόνα σκέφτηκα για λίγο… σαν να κουνιούνταν επάνω τους αόρατα µικρά παιδιά που πάσχιζαν µε δύναµη και φωνές να πάνε τις κούνιες τους όσο ψηλότερα γίνεται, να πετάξουν αν µπορούσαν και να βρεθούν µε µιας στη θάλασσα ή ακόµη καλύτερα στα σύννεφα, στον ουρανό!

Αναρωτιέµαι πόσα εκατοστά ή µέτρα χρειάζεται άραγε ο καθένας µας για να µπορεί να κοιτάζει τη θάλασσα εµπρός… Μήπως θα ήταν προτιµότερο να γεµίσουµε όλη την ακρογιαλιά της πόλης µε κούνιες χρωµατιστές για να παίρνει το µυαλό µας καθαρό, αλµυρό αέρα θαλασσινό κι έτσι, µε γέλια και φωνές, να προσπαθούµε όλοι µαζί να φτάνουµε κάθε φορά ακόµη πιο ψηλά;