Η προεκλογική περίοδος που θέλουμε να ξεχάσουμε

Έπρεπε, λέει, να είναι μεγαλύτερη η προεκλογική περίοδος. Για να προλάβουμε να ενημερωθούμε σωστά και να καταλήξουμε ψύχραιμα στην απόφασή μας.
Λάθος! Η συγκεκριμένη προεκλογική περίοδος ήταν ίσως η πιο παρακμιακή των τελευταίων δεκαετιών και καλό είναι να την ξεχάσουμε πάραυτα. Είναι ίσως η πρώτη φορά μέσα στην περιλάλητη μεταπολίτευση, που σχεδόν το 90% του κόσμου δεν θα είναι περήφανο για την επιλογή του. Με εξαίρεση τους καθ’ έξιν φανατισμένους και τους μονίμως απέχοντες, σχεδόν όλοι μας την Κυριακή θα πάμε (ή δεν θα πάμε) στις κάλπες και θα ψηφίσουμε (ή δεν θα ψηφίσουμε) κάποιο κόμμα, χωρίς να είμαστε ούτε σίγουροι ούτε ευτυχείς για την επιλογή μας.
Θα μπορούσε είναι θετική η διαπίστωση, λέγοντας ότι για πρώτη φορά οι Έλληνες ψηφίζουν χωρίς αυταπάτες και χωρίς να πιστεύουν σε ψεύτικες υποσχέσεις.
Θα μπορούσε… Αν το ύφος του διαλόγου σε αυτές τις είκοσι μέρες δεν ήταν καταφανώς προσβλητικό για όλους μας. Αν ο λαϊκισμός, η μαγκιά, η κακή αισθητική, η αλαζονεία και οι παλαιοκομματικές τακτικές δεν κυριαρχούσαν παντού.
Κυριάρχησαν όμως… Έτσι μας μένει μόνο μια πικρή γεύση για ό,τι κι αν διαλέξουμε και ο κίνδυνος να πιστέψουμε ότι η πολιτική είναι κακή ή ξεπερασμένη ιδέα. Απλώς απαξιωμένη είναι, επειδή μένουμε μακριά της.