Θέλω να µάθω για ελευθερία

Έζησα τα µαθητικά µου χρόνια, όταν υπήρχε ακόµα στην πόλη µας τουλάχιστον ένα σχολείο χωρίς κάγκελα. Σε αντίθεση µε µικρές επαρχιακές πόλεις και χωριά, που ούτε λόγος βέβαια για περιφραγµένα σχολεία. Στο δικό µας το σχολείο, είχαµε κάνει µια ρωγµή µε τον έξω κόσµο αφαιρώντας τέσσερα ακριβώς κάγκελα. Έτσι το λέγαµε, ρωγµή!

Έπειτα, άρχισα να συναντώ ολοένα και πιο συχνά σίδερα. Ακόµα και πανεπιστηµιακές σχολές ήταν πίσω απ’ τα σίδερα. Άνθρωποι ενήλικες που θεωρούνται ικανοί για επιλογές, για αποφάσεις, για να ζουν µόνοι τους και να κάνουν τα πρώτα βήµατά τους στη ζωή, πρέπει όταν πρόκειται για την εκπαίδευσή τους να είναι περιφραγµένοι.

Λίγο αργότερα πήραν φόρα και έβαλαν παντού σίδερα. Έτσι πλέον σε όποια πόλη ή χωριό περιπλανηθείς, µπορείς εύκολα τα ξεχωρίσεις το σχολείο. Πολύχρωµα κάγκελα για το δηµοτικό, µονόχρωµα για το γυµνάσιο/λύκειο.

Και προς τι όλη αυτή η περίφραξη;

Μα φυσικά για την ασφάλεια και την προστασία των µαθητών.

Από ποιον;

Μα, απ’ το κακό πρόσωπο της κοινωνίας.

Έτσι λοιπόν, νέοι άνθρωποι προετοιµάζονται να βγουν στην κοινωνία πίσω από σίδερα που τους χωρίζουν απ’ αυτήν!

Να προσθέσω εδώ, πως η βασική εκπαίδευση είναι υποχρεωτική. Ξέρω βέβαια πολύ καλά, για τη µάστιγα του αναλφαβητισµού και της αµάθειας. Για την εξώθηση στην παιδική εργασία. Ξέρω ακόµα για χώρες που δίνονται αγώνες για την εκπαίδευση, που µπορεί να είναι από απαγορευτική έως τελείως απαγορευµένη για ολόκληρες οµάδες πληθυσµού.

Γνωρίζω όµως επίσης, πως όταν ένα δικαίωµα µετατρέπεται σε υποχρέωση και µάλιστα χωρίς καµία εναλλακτική επιλογή, παύει να είναι δικαίωµα.

Εκείνο που δε γνωρίζω, είναι γιατί όταν τίθενται τέτοιοι προβληµατισµοί, η κοινωνία πρέπει να απαντά πάντοτε µε την επιλογή του «µη χείρον».

Και έχω ακόµα µία απορία:

Πώς περιµένουµε πίσω από τόσα σίδερα που κλείσαµε τα παιδιά µας, να µάθουν για ελευθερία;