Ιστορίες για κτήνη. Ένα ταξικό «παραμύθι»…

Στα παραμύθια των λύκων, κακοί είναι οι κυνηγοί. Οι κυνηγοί που απλά τους σκοτώνουν γιατί, λέει, είναι επικίνδυνοι για τα πρόβατα. Για ένα ολόκληρο λαό, έθνος-η προβάτων που έχουν αγοραστεί τσάμπα από μια μικρή πλούσια συνομοταξία γουρουνιών. Τα λίγα, αλλά ιδιαιτέρως λιπογόνα και λιποφόρα ροδαλά κτηνάκια που έχουν προσλάβει ως φύλακες-δεσμοφύλακες των προβάτων, τους κυνηγούς.

Τα παμπόνηρα αυτά γεμάτα χοληστερίνη και μπέικον ροζ ζωάκια, έχουν καταφέρει μια μεγάλη… τράμπα. Έχουν βάλει στην θέση του κακού, τους λύκους, και στην θέση του καλού, τη γουρουνίσια γεμάτη τριγλυκερίδια μούρη τους. Και ανάμεσα τους το επιστρατευμένο, μισθοφορικό σώμα των κυνηγών που λαμβάνει και εκτελεί εντολές από αυτά με απόλυτη πίστη, εχεμύθεια και καμία δεύτερη σκέψη.

Τα πρόβατα σε αυτήν την ιστορία, ενώ είναι τα πιο πολλά και τα πιο φτωχά, δεν έχουν καμιά αξία και συνεπώς καμία άποψη. Τα γεμάτα απορία και αναποφασιστικότητα οικόσιτα είναι σημαντικά να υπάρχουν, απλά για να υπάρχουν. Τίποτε περισσότερο.

Όσο οι κυνηγοί εκτελούν τους λίγους και σπάνιους πια, αλλά ιδιαίτερα επικίνδυνους λύκους, τόσο τα γουρούνια αυξάνουν την κυριαρχία τους και τόσο τα πρόβατα αργοπεθαίνουν. Αργοπεθαίνουν τόσα όσα χρειάζεται για να κρατηθεί η κτηνώδη αυτή, πλην, μη φυσική ισορροπία.

Οι λύκοι όμως είναι μια αρχέγονη φυλή με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ζουν σε αγέλες και έχουν ιδιαιτέρως ανεπτυγμένη την ενσυναίσθηση, το χαρακτηριστικό δηλαδή εκείνο που τους δίνει την δύναμη της διάκρισης. Μια διάκριση που τους οδηγεί να σκέφτονται, να κρίνουν και άρα να επιλέγουν.

Και οι λύκοι έχουν επιλέξει.

Η ώρα ζυγώνει γιατί οι λύκοι πεινάνε… και έχουν επιλέξει να φάνε, να κατασπαράξουν καλύτερα, τις λιπογόνες γεμάτες ξίγκια και μπέικον μούρες των ροδαλών γουρουνιών.