Μαριονέτες

«Το παν είναι, να γίνεις διάσημη. Τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους», της είπε χαμηλόφωνα, σχεδόν συνωμοτικά.
– Μα πώς; Εμείς είμαστε απλώς παιχνίδια!
– Κάνεις λάθος! Εμείς, δεν είμαστε απλώς παιχνίδια. Η δική μας φτιασιά, είναι αλλιώτικη. Κοίταξε γύρω σου: οι σπουδαιότεροι δημοσιογράφοι, πολιτικοί, υπουργοί, μεγαλόσχημοι δημοσιολόγοι. Ακόμα καλλιτέχνες και «διανοούμενοι». Είναι φτιαγμένοι με τη δική μας πάστα. Εμείς είμαστε για τα μεγάλα πράγματα. Για πες μου λοιπόν, εσύ έχεις κάποιον γνωστό να σε προωθήσει ή μήπως διαθέτεις κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο;
– Όχι, τίποτα.
– Καλά μη σκας. Ούτως ή άλλως τα προσόντα είναι παλιομοδίτικη μέθοδος.

Μπορείς να ανεβείς, από πιο σύντομο δρόμο. Μπορείς ας πούμε, να παραστήσεις τη φρενοβλαβή.
– Τι πάει να πει αυτό;
– Πάει να πει, ότι θα πάθουν βλάβη τα φρένα σου. Θ’ αρχίσεις να λες πράγματα που δεν πρέπει ν’ ακούγονται. Θα εκτοξεύεις απειλές και ύβρεις, με την απαραίτητη δόση γελοίου. Επιτρέπεται ακόμα και να υστεριάζεις, να κάνεις τη φωνή σου τσιριχτή ή ό,τι άλλο, ώστε να καλύπτεις τους πάντες. Θα μετατρέπεσαι από επικίνδυνη σε καρικατούρα και αντίστροφα, φτάνει να τραβάς την προσοχή.
– Μα αυτό είναι ψεύτικο και ποταπό!
– Και αυτός ακριβώς είναι ο στόχος. Βλέπεις κείνο που έχει μεγαλύτερη πέραση σήμερα, είναι το τιποτένιο.

– Ξέρεις, σκέφτομαι…
– Δεν επιτρέπεται να σκέφτεσαι! Αυτό είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημα για μια μαριονέτα. Κείνο που πρέπει μόνο να σε απασχολεί, είναι να συντονίζεις αρμονικά τις κινήσεις σου μ’ αυτόν που κινεί τα νήματα.
– Και ποιος είναι αυτός;
– Δε γνωρίζω. Ίσως, μια μαριονέτα υψηλότερων αξιωμάτων, πίσω της μια ακόμα μεγαλύτερη κ.ο.κ. Πρακτικά, είναι τελείως αδιάφορη και άχρηστη μια τέτοια γνώση. Στο κάτω κάτω, εσύ είσαι που παίρνεις τα χρήματα και τη δόξα.
– Και αυτός;
– Αυτός, παίρνει όλα τα υπόλοιπα.
– Ποια δηλαδή;
– Δεν ξέρω, δε με απασχόλησε ποτέ. Θα σου πω όμως κάτι πραγματικά σημαντικό, που σου χρειάζεται να ξέρεις. Αύριο είναι για σένα η μεγάλη μέρα.
– Πραγματικά! Αύριο, θα περαστώ βερνίκι. Τα χρώματά μου θα λαμπυρίζουν και θα μοσχομυρίζω!
– Πρόσεξε λοιπόν. Οι πιο κουτές θα διαγκωνίζονται για να μπουν πρώτες στη σειρά. Εσύ θα φροντίσεις να πας τελευταία. Τόσο, που το βερνίκι να έχει σχεδόν κόψει. Τότε μόνον η μυρωδιά σου θα γίνει διαφορετική. Σχεδόν ανυπόφορη. Να… κάπως σαν τη δική μου.
– Η αλήθεια είναι ότι μυρίζεις… σαν ανοιχτός σκουπιδοτενεκές.
– Αυτός είναι ο σκοπός. Τα σκουπίδια σήμερα, έχουν τη μεγαλύτερη αξία! Έπειτα, δεν πρέπει να βιαστείς καθόλου, να βγεις στο εμπόριο. Θα έρθεις εδώ πλάι μου και θα περιμένουμε μαζί.
– Τι θα περιμένουμε;
– Να περάσει αυτή η μυρωδιά μέσα μας.

Στο εργοστάσιο παιχνιδιών, η μικρή μαριονέτα άρχιζε να βηματίζει νευρικά. Όλοι πίστευαν ότι προβάρει τις καινούριες της κινήσεις.
Αυτή όμως, έκανε ό,τι απαγορεύονταν. Σκεφτότανε. Τη φτιασιά της, τον κατασκευαστή, την πορεία που της χάρασσαν, εκείνον που κινούσε τα νήματα, τους μεγαλόσχημους, τη μυρωδιά των σκουπιδιών. Έπειτα, σκέφτονταν τα δικά τη όνειρα και όσα η ίδια θεωρούσε πραγματικά σπουδαία.
Κάπως έτσι, άρχισε να κινείται αποφασιστικά, προς την αίθουσα των παλιών παιχνιδιών. Στην πιο απόμερη μεριά που μπόρεσε να βρει, κάθονταν ένας παλιός, λίγο σκουριασμένος καρυοθραύστης. Τον ρώτησε διστακτικά:
– Μπορείς να με βοηθήσεις;
– Φυσικά, απάντησε εκείνος όλο ενθουσιασμό, μιας και είχε περάσει πολύ καιρός, που είχε να του απευθυνθεί ένα ολοκαίνουριο παιχνίδι.
– Θέλω να μου κόψεις τα σχοινιά.
– Μα γιατί;
– Γιατί μου αρέσει να σκέφτομαι.
– Έτσι όμως, ίσως αναγκαστείς να μείνεις για πάντα εδώ.
– Αν μείνω εδώ, χωρίς βερνίκι και σχοινιά, εσύ θα μ’ αγαπάς;
– Για πάντα! Απάντησε αυτός και άρχισε να της κόβει προσεκτικά, τα σχοινιά. Και τότε εκείνη έγειρε όλο ανακούφιση και αγάπη το κεφάλι της στον ώμο του.