Μη φοβηθείς να ζυμώσεις ψωμί!

Πρώτα, με πιάνει αυτή η επιθυμία να πλύνω σχολαστικά τα χέρια μου. Τα σαπουνίζω αργά με σαπούνι καμωμένο από ελαιόλαδο και αιθέρια έλαια λεβάντας. Και λουλουδάκια. Ξετρελαίνομαι με αυτά τα λουλουδάκια. Παίρνω το βουρτσάκι για τα νύχια και φχαριστιέμαι το γαργαλητό από τις τρίχες στις ρόγες των δαχτύλων μου. Τα στεγνώνω καλά σε χνουδωτή λευκή πετσέτα.

Μετά, πάω στην κουζίνα. Βγάζω λεκάνες και δοχεία μέτρησης, αλεύρια και μαγιά, κόσκινα και την πήλινη Σιφνέικη γαβάθα μου. Εκεί καταλήγουν όλα, να ξέρεις, για μένα. Σε ένα μέρος που γύρω γύρω βρέχεται από το Αιγαίο.

Ζεσταίνω νερό, βάζοντας το πεντακάθαρο δάχτυλό μου κάθε τόσο στο μπρίκι για να νιώσω τη σωστή θερμοκρασία. Χλιαρό. Πιάνω το προζύμι μου, το τυλίγω να είναι ζεστό και το αφήνω να σηκωθεί.

Γυρίζω στο μπάνιο και παίρνω το κόκκινο μανό. Τη βάση και το γυαλιστικό. Και με μεγάλη φροντίδα στη λεπτομέρεια, βάφω τα νύχια μου κόκκινα. Το χρώμα το λένε pepperoni.

Όση ώρα βουτώ το πινελάκι στο κόκκινο που καίει και το απλώνω στα νύχια μου, το προζύμι μου ετοιμάζεται για μένα με τον ίδιο τρόπο που εγώ ετοιμάζομαι για αυτό: κάτι ζυμώνεται μέσα μας. Κάτι αλλάζει στην σύστασή μας. Κάτι, που μετά, θα αλλάξει την υφή μας.

Κοιτώ τα χέρια μου και αργά ένα χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου. Τις τελευταίες μέρες ζω πολύ με τα χέρια μου. Έχω χαϊδέψει με αυτά τα χέρια. Έχω αγκαλιάσει. Έχω σκουπίσει δάκρυα. Έχω κλαδέψει το γιασεμί μου. Έχω φτιάξει γιουβαρλάκια για τον τραυματισμένο φίλο μου. Έχω υπογράψει την ανεργία μου. Έχω ξεκλειδώσει την ελευθερία μου. Έχω φτιάξει σοκολατόπιτες, αφράτα κέικ με άρωμα πικραμύγδαλου, σάλτσες με μήλα και μπαχαρια, και σοκολατένια μπισκότα επικίνδυνα. Έχω τακτοποιήσει συρτάρια χρόνια κλειστά. Έχω καθαρίσει ντουλάπες, τα κλειδιά των οποίων είχα χαμένα για χρόνια. Έχω χτυπήσει παλαμάκια, μόνη μου στο σαλόνι του σπιτιού μου, τσιρίζοντας από χαρά και περηφάνια για τα νέα της ανηψούλας μου. Έχω αγαπήσει πολύ τελευταία με τα χέρια μου.

Και τώρα, με αυτά τα χέρια, θα ζυμώσω ψωμί. Θα πιέζω, θα ζουλάω, θα θυμώνω, θα αγαπώ, θα ελπίζω, θα γραπώνω, θα ηρεμώ, θα αποσύρομαι, θα χαμογελώ, θα ζητώ, θα θαυμάζω, θα απολαμβάνω, θα ολοκληρώνω, θα ανυπομονώ.

Μου αρέσει να ανυπομονώ για κάτι νόστιμο. Για εκείνη την πρώτη ζεστή φέτα αυτού του καρβελιού. Με χοντρό αλάτι και αγουρέλαιο. Και μαύρο φρεσκοτριμμένο πιπέρι.

Δεν θα σου πω πώς να φτιάξεις το ψωμί σου. Όλο και κάποια συνταγή θα έχεις. Θα σου πω να μη φοβηθείς ποτέ να φτιάξεις ψωμί. Να μη νομίσεις ούτε μία στιγμή ότι το ζύμωμα είναι για τις παλιές ή τις επιδέξιες στην κουζίνα.

Θα σου πω ότι μπορεί, ενώ ζυμώνεις το ψωμί, να βγει από τα χέρια σου θυμός και να ζυμώνεις με μανία και να δίνεις που και που καμιά στο ζυμάρι. Θέλω να σου πω να μην ανησυχείς. Δεν θα είναι θυμωμένο το ψωμί σου. Γιατί όσο θα περνά η ώρα, θα μαλακώνουν τα χέρια σου και μαζί τους θα μαλακώνει το ζυμάρι. Και το ζυμάρι είναι γυναίκα. Δεν κρατά κακία για πολύ. Και επειδή θα το νιώσεις αυτό στα σίγουρα και θα χαμογελάσεις, το ψωμί σου θα είναι νόστιμο.

Τέλος, θα σου πω ότι με το ίδιο ζυμάρι που κάνεις το καρβέλι ή τη φρατζόλα σου, μπορείς να κάνεις και μικρά, στρογγυλά, ατομικά ψωμάκια. Ότι μπορείς να βάλεις μέσα ό,τι σπόρο θες, από λιναρόσπορους, ηλιόσπορους, και κολοκυθόσπορους, έως νιφάδες βρώμης και βρασμένο στάρι. Και ότι στην ίδια ζύμη, μπορείς να βάλεις σταφίδες και μπαχαρικά και να κάνεις σταφιδόψωμα καταπληκτικά για πρωινό.

Θα σου πω ότι αυτά τα τελευταία για τα μικρά ψωμάκια, δεν τα ήξερα μέχρι πρόσφατα. Μου τα έμαθε ο γείτονάς μου. Με φώναξε όταν έκανε για πρώτη φορά τα σταφιδόψωμα λέγοντας μου «έλα γρήγορα πάνω να φας κάτι όμορφο που μόλις βγήκε από το φούρνο» και από τότε θέλω κάθε μέρα να έχω ένα. Μόνο ένα. Για να το λαχταρώ.

Τον αγαπώ πολύ το γείτονά μου. Δεν είναι που μου φτιάχνει σταφιδόψωμα. Δεν είναι που μαθαίνουμε ο ένας στον άλλο κόλπα της κουζίνας. Δεν είναι που μου φτιάχνει τα χαλασμένα πόμολα και μου κρεμά τα κάδρα. Τον αγαπώ που δεν φοβάται να κάνει ψωμί. Που δεν φοβάται να πειραματιστεί. Που δεν φοβάται να νιώσει. Και που όταν, καμιά φορά, σκοντάψει και πέσει, βάζει τα χέρια του στη γη, ζυγιάζει τη δύναμη του σώματος του, σηκώνεται με τη δύναμη της ψυχής του, ξεσκονίζεται, και με εκείνο το χαμόγελο που λάμπει στα μάτια, λέει «Άντε…πάμε. Έχουμε δρόμο ακόμα μπροστά»

Ναι ναι.

Τον αγαπώ πολύ τον γείτονα μου.

α.

Επιστολές γραµµένες στον πάγκο της κουζίνας…
11 Νοέμβρη του 11

Υ.Γ. Σιδερένιος μάτια μου. Και απαλός.