Μιλώντας στο γιο μου για το ρατσισμό

Μετακίνηση Πρώτη: Ο πατέρας μου γεννήθηκε λίγες ημέρες πριν επεκταθεί και στην Ελλάδα ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Αυτό ανάγκασε την μητέρα του και γιαγιά μου να καταφύγει από την Πάτρα σε ένα χωριό των Καλαβρύτων, προκειμένου να γεννήσει με ασφάλεια. Πράγματι, ο βομβαρδισμός της Πάτρας πραγματοποιήθηκε το πρωί της Τρίτης 29 Οκτωβρίου 1940 και ενώ ο πατέρας μου ήταν μωρό 35 ημερών. Ο πατέρας του και παππούς μου κατετάγη στο στρατό για να πολεμήσει κατά του Άξονα και δεν γύρισε ποτέ. Ακόμα και σήμερα θεωρείται επισήμως αγνοούμενος.

Μετακίνηση Δεύτερη: Η μητέρα μου, κόρη αγροτών, γεννήθηκε σε ένα χωριό στα σύνορα Ηλείας – Αρκαδίας (Το επώνυμό της είναι Τζαβέλλα. Οι πρόγονοί της κατέφυγαν στο Σούλι για να ξεφύγουν από τα αντίποινα για το θάνατο Τούρκου της περιοχής, που βίασε κόρη της οικογένειας. Επέστρεψε μόνο ένας από τους αδελφούς στο χωριό, ο οποίος ήταν και ο γενάρχης τής εκεί οικογένειας). Ο εμφύλιος και η πείνα της μετακατοχικής Ελλάδας άδειασαν το χωριό και ανάγκασαν την μητέρα μου σε εσωτερική μετανάστευση στα 15 χρόνια της, γύρω στο 1956, αφού τα χωράφια δεν μπορούσαν να ταΐσουν όλα τα στόματα της οικογένειας. Οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους κατοίκους του χωριού διασκορπίστηκαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Μετακίνηση Τρίτη: Η μητέρα του πατέρα μου έφυγε από την Ελλάδα των συνταγματαρχών το 1967, μαζί με τον νέο της σύζυγο και την κόρη τους, για την μακρινή Αυστραλία. Εκεί θα συναντούσε την αδελφή της, που είχε μεταναστεύσει νωρίτερα. Δεν ξαναγύρισαν ποτέ, παρά μόνο για διακοπές.

Μετακίνηση Τέταρτη: Μετά από την απώλεια σχεδόν όλης της περιουσίας τους, οι γονείς μου με τα τρία αδέλφια μου έψαξαν να βρουν καλύτερες προοπτικές και έφυγαν το 1977 για την κοντινή Αμαλιάδα, όπου ο πατέρας μου μπόρεσε να στήσει εκ νέου μια επιχείρηση και να ακμάσει οικονομικά. Μετά από έναν χρόνο γεννήθηκα εγώ, για να επιστρέψει η 6μελής πλέον οικογένεια στην Πάτρα το 1982, όταν ήμουν 4 ετών.

Μετακίνηση Πέμπτη: Ένας από τους αδελφούς μου, στα 22 του, αποφάσισε να πάει και να μείνει στη Γαλλία, χωρίς να ξέρει γρι γαλλικά, διερευνώντας την προοπτική μιας καλύτερης ζωής. Σήμερα είναι παντρεμένος με μια γυναίκα από τον Μαυρίκιο και ζουν μαζί στο Παρίσι. Οι γονείς της μετανάστριας γυναίκας του είναι από τον Μαυρίκιο και την Αφρική αντίστοιχα. 28 χρόνια τώρα έρχεται στην Ελλάδα κάποια καλοκαίρια.

Το 2007 παντρεύτηκα τη Σοφία.

Μετακίνηση Έκτη: Η μητέρα της ήρθε στην Ελλάδα από τη Γαλλία 40 χρόνια πριν, μετανάστρια κι αυτή, μετανάστρια του έρωτα όμως, για να παντρευτεί τον πεθερό μου.

Μετακίνηση Έβδομη: Οι γονείς του πεθερού μου ήταν πρόσφυγες από τον Πόντο. Ο πατέρας του γεννήθηκε εκεί και κατέφυγε, κατά τη γενοκτονία των Ποντίων, στη Δράμα. Εκεί, στα προσφυγικά της Δράμας, από μια άλλη οικογένεια εκτοπισθέντων Ποντίων, γεννήθηκε η μετέπειτα γυναίκα του.

Μετακίνηση Όγδοη: Μετά τον εμφύλιο πόλεμο, ο παππούς της γυναίκας μου, αφού είχε κατεβεί από το βουνό, μετακινήθηκε μαζί με τη σύζυγό του στην μεγάλη και ανώνυμη Αθήνα.

Μετακίνηση Ένατη: Ο πατέρας της γυναίκας μου, μετά τις σπουδές του, χρειάστηκε να βρει δουλειά στο αντικείμενό του. Έτσι μετακόμισε στην Θεσσαλονίκη, για να εργαστεί σε εργοστάσιο της περιοχής.

Μετακίνηση Δέκατη: Μετά το κλείσιμο του εργοστασίου, ήρθε με την δίχρονη τότε κόρη του και μετέπειτα γυναίκα μου στην Πάτρα, όπου υπήρχε ένα από τα ελάχιστα εναπομείναντα αντίστοιχα ελληνικά εργοστάσια.

Αυτή είναι η ιστορία των μετακινήσεων της οικογένειάς μας, που θα μάθω στα τρία παιδιά μου.

Εκτός από την ιστορία της δικής μου οικογένειας, αντίστοιχες ιστορίες έχω ακούσει από πολλούς ακόμα φίλους και γνωστούς, που έχουν δικούς τους ανθρώπους για διαφορετικούς λόγους σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη.

Εκτός από την ιστορία της δικής μου οικογένειας, τα τελευταία χρόνια έχω αποχαιρετήσει αγαπημένους φίλους που έχουν φύγει, σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής, για την Αγγλία, τη Σουηδία, τη Νορβηγία, το Βέλγιο, το Ντουμπάι. Κι άλλοι ετοιμάζονται να φύγουν, αφού το μέλλον τους είναι αβέβαιο.

Λαμβάνοντας όλα αυτά τα δεδομένα υπόψη, αναρωτιέμαι με ποιο θράσος θα μπορούσα να κοιτάξω αφ’ υψηλού τους ανθρώπους που τώρα μετακινούνται από χώρα σε χώρα, προκειμένου να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή ή ακόμα περισσότερο αυτούς, που τρέχουν μακριά για να σωθούν από πολέμους και από κάθε λογής παρανοϊκούς;

Με ποιο θράσος απύθμενο θα μπορούσα να τους αρνηθώ το δικαίωμα στη μετακίνηση;

Φωτογραφία από www.aplotaria.gr