Μουά;!
Είμαστε σχετικώς αποκαμωμένοι. Ο κολλητός κι εγώ. Από το πρωί ποδαράτο κι έχει πιάσει νύχτα για τα καλά.
Ανεβαίνουμε το μικρό δρομάκι προς τον τελευταίο μας προορισμό. Στη μέση του δρόμου. Τίποτα δεν κυκλοφορεί. Η νυχτερινή ησυχία και η κούραση μάς έχουν ήδη νυστάξει.
Advertisement
Το βλέπουμε να κατεβαίνει. Μαλιοκούβαρα. Λευκό τ’ αμάξι και τ’ άλογα να χλιμιντρίζουν. Ακροβολιζόμαστε. Περνάει. Με τον κίνδυνο πλέον πίσω μας συνεχίζουμε κουβεντιάζοντας.
Κάτι ασυνάρτητα μας πισωγυρίζουν. «Γνωστός», φανταζόμαστε… Ο θαυμαστός ραλίστας έχει φρενάρει και μουγκρίζει: «πρέπει να σταματήσω εγώ; Εγώ;!».
Είπε κι άλλα, φεύγοντας με τα χίλια, όπως εμφανίστηκε. Μου άφησε ένα ερώτημα: τα υπερτροφικά «εγώ» γιατί δεν έχουν δακτύλιο;
Advertisement
Advertisement