Μπαλόνι

Χαζεύω τα παιδιά στο λιμάνι.

∆εν ξέρω αν νιώθω τελευταία. Κι αν κρίνω από τους ανθρώπους γύρω µου κανείς δεν νιώθει. Όχι, η καλοσύνη επιβίωσε απλά. Μούδιασα από την πολύ ανοχή, στην εποχή.

Ο ελάχιστος χώρος να αναπνεύσεις είναι ο ουρανός, εκεί που χάνονται τα µπαλόνια, ναι εκείνα που δραπετεύουν από χέρια παιδιών.

Θα ήθελα να γέμιζα αέρα και µε ένα φύσηµά του να αιωρούμαι πάνω απ’ αυτή την πόλη, να αλαφρύνει το σώμα απ’ το βάρος της ψυχής κι αντίστροφα, µε εναλλαγή να αδειάσει από µέσα µου το απόβαρο της µιζέριας.

Αυτό που µπορώ να πω µε βεβαιότητα είναι πως τα µπαλόνια δεν χάνονται, συναντιούνται µε άλλα χαµένα όνειρα και µπλέκουν τα σχοινιά τους, ανεβαίνουν στο πιο ψηλό σημείο κι από κει µας στέλνουν χρώματα και όνειρα.

Υπάρχει ένα µέρος στον ουρανό για τα χαµένα µπαλόνια κι ίσως µια µέρα τα συναντήσω.

Η αγάπη σου έμοιαζε µε κατακόκκινο µπαλόνι κι έτσι σαν παιδί που σε περίµενε στο µπαλκόνι κατηύθυνες πάνω µου όλο τον αέρα σου, δροσίζοντας την ψυχή µου, δίνοντάς µου την αίσθηση πως σε κρατώ απ’ το αόρατο σχοινί σου, δεν έβλεπα πως αιωρείσαι και πως µια µέρα θα µου έφευγες απ’ το χέρι, σαν όνειρο που χάνεις όταν ξυπνάς.

∆εν πονάω.

Έχω χιλιάδες λόγους να υψώνω το βλέμμα στον ουρανό, το µπαλόνι και τους αστερισμούς που µου µάθαινες.

∆εν λυπάμαι.

Ένας σκύλος που γαβγίζει και η γη που όλο γυρίζει, µια νύχτα στην ταράτσα
εγώ κι εσύ µετράµε άστρα
κι ένα αστέρι στο φεγγίτη παίζει κρυφτό µε τον κοπρίτη.