Οι ορίζοντες του παιχνιδιού…

Το «Territory of Play» είναι μια σειρά ντοκιμαντέρ αφιερωμένη στην κατανόηση, την ανταλλαγή γνώσεων, την τεκμηρίωση και τη διάδοση του πολιτισμού της παιδικής ηλικίας.

Οι ντοκιμαντερίστες Renata Meirelles και David Reeks ταξίδεψαν σε όλη τη Βραζιλία με σκοπό τη δημιουργία μιας σειράς αφιερωμένης στο αυθόρμητο παιδικό παιχνίδι. Έχουν επισκεφθεί αγροτικές και αυτόχθονες περιοχές, τις κοινότητες του καφέ, ταξίδεψαν μεταξύ μεγάλων πόλεων και απομακρυσμένων περιχώρων δείχνοντάς μας τη χώρα μέσα από τα μάτια των παιδιών.

Η Renata και ο David αποτυπώνουν τον αυθορμητισμό του παιχνιδιού, ενός παιχνιδιού που δεν έχει όρια – εκτός από προσωρινά που τίθενται χάριν διασκέδασης. Του παιχνιδιού που τα παιδιά παίζουν μαζί, ελεύθερα, χωρίς την παρέμβαση των ενηλίκων, του παιχνιδιού που μπορούν να αλλάξουν τους κανόνες ανά πάσα στιγμή ή ακόμα και να επαναπροσδιορίσουν ολόκληρο το παιχνίδι για να ενσωματώσουν καινούρια παιδιά που επιθυμούν να παίξουν. Ένα παιχνίδι που εν τέλη τα παιδιά δεν προσποιούνται, αλλά απλώς είναι ο εαυτός τους.

Το «Territory of Play» ενισχύεται μέσω της συνεργασίας του με το Instituto Alana, που είναι συνπαραγωγός του έργου, καθώς και με σχολεία που πιστεύουν στην αξία αυτής της έρευνας, και αποτελεί πλέον μέρος ενός project που μέχρι στιγμής έχει δημιουργήσει ένα ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, δύο βιβλία, δύο παιδικές σειρές για την τηλεόραση και μια περιοδεύουσα έκθεση στη Βραζιλία.

Επεκτείνοντας την έρευνά τους, οι συντελεστές της ομάδας θα συνεχίσουν το ταξίδι τους σε άλλες χώρες, πέρα από τα σύνορα της Βραζιλίας, προσπαθώντας να παράγουν υλικό  γεμάτο αυθορμητισμό και παιδικότητα.

Το ντοκιμαντέρ περιγράφει το ανεξάντλητο πεδίο του παιδικού παιχνιδιού. Ένα πεδίο που ξεπερνά τα κοινωνικά, οικονομικά και γεωγραφικά όρια και μας προσκαλεί να ζήσουμε και πάλι το θαύμα, την εφευρετικότητα, την περιέργεια και την ιδιοφυΐα της παιδικής ηλικίας. Ο καθένας παίζει με το δικό του τρόπο, με ό,τι υλικά μπορεί να βρει ή ακόμα και να φανταστεί.

Τα παιδιά μοιράζονται τη χαρά, τα αστεία, την εφευρετικότητα, το ίδιο το παιχνίδι. Μπορούν να κάνουν διαλόγους είτε με λόγια, είτε με χειρονομίες, είτε με γκριμάτσες.

Στη Βραζιλία ξεκίνησε να προβάλλεται σαν μια σειρά 26 μίνι παιδικών επεισοδίων.

[wc_box color=”primary” text_align=”left”]

Επεισόδιο 12 – Το λαστιχάκι

Το λαστιχάκι «απαιτεί» ως υλικά ένα λεπτό λάστιχο ή «εναλλακτικά» ενωμένα κομμάτια υφάσματος. Παίζεται με 2, 3, 4 ή περισσότερα άτομα. Το σώμα είναι ο πρωταγωνιστής του παιχνιδιού. Οι κινήσεις απαιτούν να πηδήξεις, να πατήσεις, να μπλέξεις τα πόδια σου συγχρονισμένα πάνω στο λαστιχάκι, ανεβάζοντας διαρκώς επίπεδα δυσκολίας.

Άραγε θυμάται κανείς μας αυτό το παιχνίδι;

[/wc_box]

Οι γονείς αφομοιωμένοι από το σύγχρονο τρόπο ζωής, θεωρούν πως τα παιδιά δεν ξέρουν να παίζουν. Εγκλωβισμένοι στο σύγχρονο τρόπο σκέψης, το μόνο που προσφέρουν ως εναλλακτική, είναι ολοένα και περισσότερα υλικά παιχνίδια. Κάπως έτσι όμως, δημιουργείται μία σπείρα μέσα στην οποία χάνεται η δημιουργικότητα, η ανακάλυψη, ο παιδικός αυθορμητισμός.

Τα παιδιά δείχνουν να βυθίζονται σε οθόνες, ηλεκτρονικά παιχνίδια και στοίβες πλαστικών. Τίποτα όμως από όλα αυτά, δεν μπορεί να κρατήσει το ενδιαφέρον τους ή να γίνει αγωγός για να διοχετεύσουν την ενεργητικότητά τους, με αποτέλεσμα να αδρανοποιούνται και να πλήττουν όλο και πιο εύκολα. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ο ορατός πλέον κίνδυνος να χάσουν τα παιδικά τους χρόνια.

Χρειαζόμαστε εκστρατείες που θα προσπαθήσουν να διασώσουν την παιδικότητα. Και χρειάζεται αυτές οι πρωτοβουλίες να ενσωματωθούν με την παιδική φαντασία και να συμπορευτούν με τον πολιτισμό της παιδικής ηλικίας, απομακρυσμένες όσο το δυνατό από την ενήλικη σκέψη. Γιατί στην περίπτωση που τέτοια προβλήματα προσπαθήσουμε να τα διορθώσουμε με την λογική των ενηλίκων το μόνο που θα καταφέρουμε θα είναι να δώσουμε επιπλέον ηλεκτρονικά παιχνίδια ως αντίδοτο στην πλήξη διαιωνίζοντας ένα φαύλο κύκλο.

Περισσότερα για το «Territory of Play» και την προσπάθεια των συντελεστών του μπορείτε να βρείτε στην σελίδα τους territoriodobrincar.com.br