Ορίζοντας την αυτοεξάρτηση…
Επετειακή µέρα η σηµερινή για δύο διαφορετικούς λόγους. Η ηρωίδα Μαφάλντα κλείνει τα πενήντα δύο χρόνια που µας συνοδεύει ως αυτόνομο κόμικ µέσα από την πένα του δηµιουργού της Χοακίν Σαλβαδόρ Λαβάρο (Κίνο), ενώ το διαδικτυακό βιβλίο των προσώπων, το facebook αγγλιστί, μπαίνει στο 13ο χρόνο από τότε που ο Ζάκερμπεργκ έγραψε τις πρώτες γραμμές κώδικα γι’ αυτό.
Advertisement
Γιατί κάποιος να ασχοληθεί µε αυτούς τους αριθµούς; Ίσως γιατί µετά από κάποια χρόνια ακόµα, η Μαφάλντα µπορεί να αποτελεί κοινό σηµείο του κώδικα επικοινωνίας των µεγαλύτερων γενιών, ενώ το facebook θα συνεχίζει ακάθεκτη την πορεία του δηµιουργίας αυτού που κάποιοι ορίζουν ως επιτυχής αυτοεξάρτηση.
Και τι εστί «Αυτοεξάρτηση», αναρωτιέστε ίσως. Λοιπόν, η Αυτοεξάρτηση είναι η κατάσταση στην οποία εισέρχεται το ενεργειακό µας δυναµικό µετά από συνεχή, αδιάλειπτη και συνεπώς κοπιαστική προσπάθεια. Μια κατάσταση που το οφελεί µια και εξασφαλίζει την ηρεµία του και την εξέλιξή του, ασχέτως των εξωτερικών παραγόντων. Και είναι αυτή η κατάσταση κάτι επιθυµητό; Ίσως. Πόσο επιθυµητό είναι για το φύσει κοινωνικό ον να επιθυµεί να εξαρτάται µόνο από τον εαυτό του; Πολύ, απαντούν πρώτιστα οι ψυχολόγοι. Γιατί µόνο µέσα από τη µάθηση να εξαρτάσαι από τον εαυτό σου, µόνο µέσα από την άσκηση της αυτάρκειας, µπορείς να κοινωνικοποιηθείς υγιώς.
Βέβαια τα πράγµατα ως συνήθως δεν είναι τόσο απλά. Γιατί ενώ όλοι προσπαθούν εναγωνίως να ωριµάσουν και να αυτοορίζονται µέσα από τις πράξεις τους, τις αποφάσεις τους και τις επιλογές τους, χωρίς να κρέµονται από τους άλλους, τσουπ έρχεται η πρόκληση και χτυπά τη θύρα του αυτάρκη εαυτού τους.
Αποφασίζουν να κάνουν µια δηµοσίευση στο χρονολόγιό τους. Την κάνουν και κάνουν και ένα Like. Και µετά; Μετά περιµένουν να δουν πόσα likes θα µαζέψουν από του διαδικτυακούς τους φίλους. Ζωή για ένα like δηλαδή. Μεγαλώνουν και ερωτεύονται. Στενοχωριέται ή τσιτώνει ο έρωτάς τους. Τσιτώνουν και αυτοί. Στενοχωριούνται, θυµώνουν, ακολουθούν. Κάποια στιγµή κουράζονται. Επιστρέφουν στο λιµάνι τους το εσωτερικό. «Είµαι καλά και δεν έχω ανάγκη κανέναν». Και τότε έρχεται η είδηση για ό,τι συνέβη στο γείτονά τους. Αναταράσσονται ξανά. Βγαίνουν από την επιφανειακή τους –τελικά– ηρεµία.
Μετά µεγαλώνουν και άλλο. Μαθαίνουν ότι είναι πολίτες ενός παγκόσµιου χωριού που το πέταγµα της µύγας στην Κίνα µπορεί να προκαλέσει σεισµό στην Αµερική. Αναταράσσονται και πάλι. Για ποια αυτοεξάρτηση µιλάµε; Πώς να εξαρτάται η ευτυχία τους µόνο από το δικό τους ενεργειακό δυναµικό; Γίνεται; ∆ε γίνεται. Και τότε; Τότε κάποιοι µεγαλύτεροι θυµούνται τη Μαφάλντα. Και υιοθετούν αυτήν την παιδική απορία για του κόσµου τα παράδοξα. Οι µικρότεροι όµως; Οι µικρότεροι δηµοσιοποιούν τη διαµαρτυρία τους, την τσαντίλα τους και τη σκέψη τους στον «τοίχο» τους. Και αν πάρουν πολλά likes επιστρέφουν στην αυτοεξάρτησή τους. Είναι καλά και είναι όλοι µαζί µέρος µιας οµάδας που σκέφτεται το ίδιο. Τι ωραία! Τελικά είναι πολλοί αυτοί που προσπαθούν να διατηρήσουν δυνατό και ανέπαφο, σε πλήρη ετοιµότητα, το ενεργειακό τους δυναµικό.
Μα το δυναµικό αυτό πού και πότε διοχετεύεται; Μέσα από την ανάγνωση δηµοσιεύσεων; Μέσα από την ανάρτηση και δηµοσίευση σκέψεων; Μεσα από το γλυκόπικρο µειδίαµα που προκαλεί η πένα ενός δηµιουργού κόµικς; Μήπως µέσα από την απάθεια;
Όχι. ∆ε διοχετεύεται έτσι το ενεργειακό τους δυναµικό. Γιατί η ενέργεια δε διοχετεύεται µέσα από τις στάχτες των απαθών, ανενεργών ηφαιστείων. Η ενέργεια προκαλεί έκρηξη ηφαιστείων. Μα το ηφαίστειο έχει πάρει ύπνο βαθύ. Ύπνο βαθύ και γλυκό που µόνο η ελπίδα µπορεί να ξυπνήσει. Εγώ σήµερα αποφασίζω µέσα από την προσπάθεια της αυτοεξάρτησής µου λοιπόν να γιορτάσω την επέτειο της ελπίδας. Γιατί όταν η λάβα του ηφαιστείου µας καθίσει, θέλω την ελπίδα µας να σηκωθεί και να προχωρήσει χωρίς να τσουρουφλίζεται. Θέλω την ελπίδα µας να βιώνει σε πλήρη ετοιµότητα την αυτοεξάρτησή της. Ναι, εκεί θα συµφωνήσω πλήρως µε τους µελετητές της ανθρώπινης ψυχής. Πρώτιστα στην περίπτωση της ελπίδας απαιτείται αυτή η αδιάλειπτη, συνεχής και συνεπής προσπάθεια κατάκτησης της αυτοεξάρτησης.
Advertisement
Advertisement