Ο βασιλιάς είναι γυμνός, μα το δέντρο ντυμένο

Αγκάλιασα το δέντρο και αφού έκλεισα τα μάτια μου, το άφησα να μου μιλήσει. Από μικρό παιδί μου άρεσε να αγκαλιάζω τα δέντρα. Ειδικά αυτά που είχαν χοντρό κορμό. Τα αγκάλιαζα και χωρίς να αρθρώνω λέξη, τους έλεγα τα μυστικά μου. Με τον καιρό είχα μάθει να τα ακούω, να τα καταλαβαίνω.

Κάποτε, μικρός σαν ήμουν, μια βερυκοκιά μου ‘πε.
– Ο Βασιλιάς που κόβει τα φρούτα μου, είναι φτωχός.
– Μα οι βασιλιάδες είναι όλοι πλούσιοι, της απάντησα.
– Και εγώ έτσι νόμιζα, μου ανταπάντησε, μέχρι που ο βασιλιάς αυτός, μου μίλησε για την ζωή του.
– Και τι σου είπε;
– Μου είπε πως όσο καιρό ήταν πλούσιος, οι υπήκοοι του ήταν φτωχοί. Δεν άντεχε να τους βλέπει έτσι. Τους μοίρασε τα πλούτη του και έτσι δεν υπήρχε πλέον και λόγος να είναι βασιλιάς.
– Ώστε ο βασιλιάς έχει λόγο ύπαρξης μόνον αν είναι πλούσιος και έχει φτωχούς υπηκόους, μονολόγησα συμπερασματικά.
– Έτσι το κατάλαβα και ‘γω, μου απάντησε επιβεβαιωτικά η βερυκοκιά. Και συνέχισε. Με ρώτησε μάλιστα πως νιώθω που δεν χρειάζομαι τίποτα πάρα μόνον τον ήλιο και την βροχή.
– Και τι του απάντησες;
– Του απάντησα πως και ‘γω καμιά φορά όταν κάνει κρύο πολύ, δεν αντέχω. Τότε έβγαλε από πάνω του το μάλλινο κασκόλ του, τις χοντρές κόκκινες μάλλινες κάλτσες του, την πολύχρωμη μάλλινη μπλούζα του και τον ζεστό κόκκινο επίσης μάλλινο σκούφο του. Μου τα πέρασε, με περίσσεια φροντίδα στον κορμό και στα κλαριά μου. Μετά αποκαμωμένος ξάπλωσε από κάτω μου και αποκοιμήθηκε.
– Και μετά;
– Την άλλη μέρα γυμνός καθώς ήταν με αποχαιρέτησε λέγοντας μου.
– Καλή μου βερυκοκιά πόσο θα επιθυμούσα και ‘γω να ζω όπως εσύ. Να στέκομαι έτσι χρόνια ακίνητος, σιωπηλός και δυνατός. Να χαρίζω τα φρούτα μου. Και στο τέλος της ζωής μου, οι άνθρωποι να ζεσταίνονται από το ξύλα του κορμού και των κλαριών μου.

Πέρασαν χρόνια από τότε. Μεγάλο παιδί πια, συνεχίζω να αγκαλιάζω τα δέντρα. Έχω μάθει αρκετά από τα μυστικά τους. Το πιο σημαντικό μου το εκμυστηρεύτηκε, πρόσφατα, μια γέρικη ελιά.
– Όταν όλοι οι άνθρωποι, την ίδια στιγμή, σε ολόκληρο τον κόσμο αποφασίσουν να αγκαλιάσουν από ένα δέντρο, τότε όλοι οι πλούσιοι βασιλιάδες μεμιάς θα ξεγυμνωθούν. Και τότε το κάθε δέντρο, ή καλύτερα ο κάθε άνθρωπος, θα εκπληρώσει την ευχή του γυμνού βασιλιά.

Η φωτογραφία τραβήχτηκε ένα παγωμένο απόγευμα του Γενάρη. Βρισκόμουν στο προαύλιο του Δημοτικού σχολείου Muehlenaugrundschule, στην περιοχή Ντάλεμ στο νοτιοδυτικό Βερολίνο. Το κρύο ήταν τσουχτερό, το δέντρο ντυμένο, μα ο βασιλιάς δεν ήταν και δεν είναι ακόμη γυμνός.

Ίσως αν αγκαλιάζαμε ένα δέντρο, ή έστω αν πιάναμε το χέρι του διπλανού μας τότε ίσως να καταφέρναμε να ξεγυμνώσουμε τους σύγχρονους λίγους, πολύ πλούσιους βασιλιάδες που καταδυναστεύουν την ζωή και την καθημερινότητα μας.

Και τότε σίγουρα θα επαληθευτεί η ευχή του γυμνού βασιλιά…