Ο δικαστής του Ντέιβιντ Ντόμπκιν

Ο δικαστής είναι αδέκαστος.
Ο δικαστής είναι θεσμός.
Ο δικαστής για τον γιο του δεν είναι πατέρας.
Είναι μόνο δικαστής.

Η επιστροφή στην πατρική εστία λόγω του θανάτου της μητέρας του ξαναγυρίζει το διάσημο δικηγόρο Χάνκ Πάλμερ, πίσω στο χρόνο για να του θυμίσει όλα εκείνα που τόσα χρόνια επιμελώς φρόντιζε να ξεχνά. Την ανέμελη αλλά και καταπιεστική ζωή των παιδικών του χρόνων, τις προσδοκίες και τις συγκρούσεις, τα λάθη και τις άτυχες στιγμές που τον σημάδεψαν. Το δικαστήριο που θα ακολουθήσει με κατηγορούμενο τον πατέρα του δε θα αφορά τόσο στην αποκάλυψη της αλήθειας όσο στην επίτευξη της λύτρωσης.

Ο θύτης θα αφεθεί στα χέρια του πρώην θύματος μην μπορώντας να κάνει αλλιώς, ενώ και οι δύο θα αντιληφθούν πως η επικοινωνία είναι και θέμα λέξεων. Στο τέλος, όταν καταλάβουν ξεκάθαρα πως οι πιο μεγάλες διαφορές τους είναι αυτές που τους ενώνουν και τους εμφανίζουν σαν τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, θα είναι, όπως πάντα, αργά. Οι Ρόμπερτ Ντιβάλ και Ρόμπερτ Ντάουι Τζούνιορ πρωταγωνιστούν σε μια ταινία δικαστικής υφής, αλλά προβληματικής που αφορά στην οικογένεια και τις αρχές της, τα ανείπωτα συναισθήματα, το χάσμα των γενεών, το χρόνο.

Καλοβαλμένο το σενάριο, αν και θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί κάποιες αδεξιότητες, που αφήνουν αναπάντητα ερωτήματα. Η αισθητική αναμενόμενη μέσω των κλισέ του είδους υποστηρίζεται από τις δυο έξοχες ερμηνείες (δεν αναφέρομαι στους υπόλοιπους ηθοποιούς διότι πρόκειται για μια μονομαχία, που δεν αφήνει περιθώριο ανάδειξης των δεύτερων ρόλων) και δημιουργεί ένα γνώριμο περιβάλλον για τον θεατή.

Ο σκηνοθέτης έχοντας στο βιογραφικό του κάποιες ανάλαφρες και μέτριες ταινίες δεν αφήνει το ξεχωριστό του στίγμα, ούτε όμως και προδίδει το σενάριο. Αν και δεν αποφεύγει σε αρκετά σημεία τα στερεότυπα και παραπαίει κάποιες στιγμές σε έναν άνευ λόγου μελοδραματικό συναισθηματισμό φτιάχνει τελικά μια αξιοπρεπή ταινία που ενώ είναι συμβατική δεν κουράζει, διατηρεί το ρυθμό και την αναγκαία ένταση. Δείτε τη.