Ο κυρ-Χρήστος
Τον κυρ Χρήστο τον γνώρισα πριν καιρό σ’ ένα παλιό καφενείο της πόλης. Απ’ αυτά τα λιγοστά πλέον, που έχουν παραµείνει απαράλλαχτα στο χρόνο, µε ξύλινη πόρτα, σόµπα µε µπουρί, τσίγκινα τραπεζάκια και καρέκλες παλιάς ελληνικής ταινίας. Με σκουροντυµένους ηλικιωµένους που παίζουν χαρτιά µε τα κεφάλια συνεχώς σκυφτά στα φύλλα τους, άλλους που διαβάζουν εφηµερίδα κι άλλους που χαζεύουν τηλεόραση, συζητάνε και σχολιάζουν την επικαιρότητα και την καθηµερινότητά τους.
Advertisement
Ο κυρ Χρήστος, γύρω στα εβδοµήντα, δεν έκανε τίποτε απ’ τα παραπάνω, καθόταν σ’ ένα τραπέζι µόνος του κι έλυνε ένα σταυρόλεξο. Μόλις που είχα καθίσει µόνος µου κι εγώ, µε κοίταξε για λίγο από µακριά και µ’ ένα νεύµα µε κάλεσε να κάτσουµε µαζί. «Εκτός του ότι µ’ αρέσει, ο γιατρός µου είπε πως βοηθάει και στο Αλτσχάιµερ» µου απάντησε όταν τον ρώτησα για το σταυρόλεξο.
Πιάσαµε κουβέντα σαν δυο παλιοί καλοί φίλοι, µέσα σε µια ώρα µου διηγήθηκε όλη του τη ζωή σχεδόν, µε ρώτησε και για τα δικά µου, πως και νέος άνθρωπος έπινα καφέ σ’ ένα καφενείο… Μου έδειξε τα εγγόνια του σε φωτογραφίες, τα είπαµε λες και γνωριζόµασταν χρόνια, µου ζήτησε να τον βοηθήσω και µε µερικές λέξεις που δεν του έβγαιναν στο σταυρόλεξο. Κι όταν το έλυσε, το πρόσωπό του φωτίστηκε σαν µικρού παιδιού που παίρνει το πρώτο του δώρο…
Καθώς σηκώθηκα για να φύγω µου είπε χαµογελώντας «τράβα ζήσε, αλλά γρήγορα». Κούνησα το κεφάλι πως είχε δίκιο και τον αποχαιρέτησα. Κάθε φορά που περνάω από εκεί και τον βλέπω, µπαίνω µέσα και τα λέµε, καµιά φορά πίνουµε καφέ και τον βοηθάω και µε κανένα σταυρόλεξο, όπως την πρώτη φορά…
Advertisement
Advertisement