Ο κόσμος μας χωρίς προστακτική

Σιχαίνομαι την προστακτική, δεν ξέρω γιατί θα πρέπει να υπάρχει.

Υπάρχει πιο ευγενικός τρόπος να μου ζητήσεις το κρασί στο Κυριακάτικο τραπέζι, ή τη βοήθειά μου όταν τη χρειάζεσαι.

Υπάρχει άλλος τρόπος να μου δείξεις πως θες να φροντίζω τον εαυτό μου, απ’ το να μου λες κόψε αυτό ή κόψε εκείνο.

Και όταν με μαθαίνεις να γράφω τα πρώτα μου γράμματα, μη με προστάξεις να γράφω πιο στρογγυλά ή πιο καλλιγραφικά. Πες μου απλώς πως τα γράμματα πρέπει να είναι καθαρά όπως τα λόγια, για να μην μπερδεύονται οι άνθρωποι. Κι εγώ θα σε καταλάβω, όσο μικρή κι αν είμαι.

Και σα με βρεις να παίζω στη μοναδική αλάνα της τσιμεντούπολής μας, μη μου φωνάξεις: «έλα, θα κρυώσει το φαΐ». Κάτσε λίγο πιο ‘κει, θαύμασε την ανεμελιά μου και μετά κάλεσε με απλώς κι εγώ θα σ’ ακούσω. Κάλεσε και τους φίλους μου μαζί και τότε το φαΐ, θα είναι πιο νόστιμο.

Αν σ’ ενοχλήσει κάτι απ’ τις πράξεις μου, βρες άλλο τρόπο να μου το δείξεις μην πεις: «σταμάτα».

Μην απαιτήσεις ποτέ το σεβασμό μου, περίμενέ με να στον δώσω μόνη μου, όταν πραγματικά τον αξίζεις.

Κι αν βρεις τον τρόπο ν’ αγαπήσεις την ανακατωσούρα μου και δε με προστάξεις να συμμαζευτώ ή να συμμαζέψω, θα καταλάβεις πως όλο αυτό συμβαίνει, επειδή είμαστε ακόμα ζωντανοί.

Υπάρχει ένας άλλος τρόπος να μου ζητήσεις καφέ όταν γυρίσεις σπίτι κουρασμένος ή απογοητευμένος. Και τότε θα στον ψήσω όσο γλυκό ή πικρό τον θέλεις και θα μαλακώσω λίγο την ψυχή σου.

Μη μου ζητάς να δείχνω τη φιλανθρωπία μου, έλα πλάι μου να προσφέρουμε και να δεχθούμε μαζί αλληλεγγύη.

Μη με διατάξεις να κάνω κάτι, θα είναι αδύνατο να πιστέψω πως είναι για το καλό μου. Αν μου το πεις απλοϊκά και ήσυχα, τότε θ’ ακούσω τουλάχιστον πως νοιάζεσαι.

Και όταν αγαπημένε μου, θες να μου δείξεις το ηλιοβασίλεμα, μη μου φωνάξεις: «κοίτα». Σήκωσε απλά το χέρι σου και δείξε μου. Αυτό θα είναι το σήμα μας κι έτσι όταν στο μέλλον κάποια άλλα χέρια σηκωθούν, θα ξέρουμε που να κοιτάξουμε.

Όταν θελήσεις να ακούσω μιαν όμορφη μελωδία, μην πεις: «άκου». Σιγομουρμούρησέ την κι εγώ, θα ακούσω.

Και αν κάποτε μαζί θελήσεις να αγωνιστούμε, μη με προστάξεις να σηκωθώ όρθια. Έλα και στάσου δίπλα μου κι εγώ θα βρω τον τρόπο, να σηκωθώ.

Γι’ αυτό σου λέω φίλε μου, αδερφέ μου, συνοδοιπόρε μου, απλέ περαστικέ. Ο κόσμος που θα φτιάξουμε δεν πρέπει να έχει προστακτική. Γιατί ο κόσμος δεν είναι κάποιοι άλλοι… είμαστε εσύ κι εγώ.

Να μιλάμε απλά, μ’ ευγένεια, να καταλαβαινόμαστε. Κι αν θες να κρατήσουμε κάτι απ’ την προστακτική, τότε ας βάλουμε μια μικρή εξαίρεση στη γραμματική. Ας πούμε ότι χρησιμοποιείται μόνο στις λέξεις:

Ζήσε, αγάπησε, παθιάσου, ερωτεύσου, αγωνίσου!