Περάστε!

Πράσινο.

Περνάς απέναντι.

Στην απέναντι όχθη, εκεί που τα όνειρα ζωντανεύουν και οι αγκαλιές είναι προορισµοί. Είχες πει δεν ταιριάζουµε και έφυγα βιαστικά.

Κόκκινο.

Ανθρωπάκια ακούνητα, µέρα ή νύχτα;

Η αλήθεια είναι πως δεν µε καταλάβαινε κανείς.

Οπότε, περνούσα µε κόκκινο.

Μετωπική µε τον εαυτό µου.

Νοσηλεύτηκα στην εντατική των µέσα µου και έγιανα όπως κάθε φορά.

Όµως πάλι κόκκινο ξανά και ξανά, ώσπου να µην πονάω πια από την τράκα.

Να έχει κίνηση κι εγώ να κατεβαίνω τα σκαλιά σου δύο δύο.

∆εν ταιριάζαµε, είχες δίκιο.

Όµως οι λέξεις µου ξεψυχούν για τις λέξεις σου και το χτες γίνεται σήµερα και µου ψιθυρίζει το όνοµά σου.

Να µου το δείχνεις, είπες και έφτασε Νοέµβρης, είναι αργά πια για ο,τιδήποτε ή πολύ νωρίς για τα πάντα;

Ποιος ξέρει;

Θα ήθελα να µε πας στο λιµάνι, να περάσω µε κόκκινο κρατώντας σου το χέρι, να φωνάζεις είσαι τρελή και να κλείνω τα µάτια.

Στο φάρο που αναβοσβήνει µοναχός του.

Στο φάρο.

Θα ήθελα να περνάω µε πράσινο. Να µην είναι όλα τόσο επώδυνα κι όταν αλλάζει ο καιρός να µην πονάει η καρδιά από την υγρασία.

Να µην θυµάµαι και να µην µε πιάνει το παράπονο για τις στιγµές που ξέχασες.

Όλοι σταµατούν κι εγώ περνάω µε κόκκινο.

Μέχρι το τέλος.

Κόκκινο.