Πιο ίσοι απ’ τους άλλους

Από τις «χαµηλών τόνων» διαφωνίες του Αρχιεπίσκοπου Ιερώνυµου, µέχρι τις ρατσιστικές ακρότητες του Άνθιµου κι από τις συζητήσεις για το σύµφωνο συµβίωσης µέχρι τις κόντρες για την πρωινή σχολική προσευχή, η ελληνική Εκκλησία πρωταγωνιστεί ξανά.

Φυσικά οι εκπρόσωποί της έχουν κάθε δικαίωµα να εκφράζουν άποψη για κάθε θέµα, όπως όλοι µας. Μόνο που οι άνθρωποι της Εκκλησίας δεν είναι «όπως όλοι µας». Είναι λίγο πιο ίσοι από τους υπόλοιπους, που θα ‘λεγε κι ο Όργουελ.

Κι εδώ µπαίνει το ερώτηµα: Φταίνε οι ίδιοι για την εξουσία που έχουν; Την κατέλαβαν διά της βίας; Όχι βέβαια…

Στην Ελλάδα η Εκκλησία θεωρείται ως «κράτος εν κράτει» και βρίσκεται στο απυρόβλητο, ειδικά στις µικρές κοινωνίες όπου σχεδόν κανείς δεν τολµά δηµόσια να µιλήσει για τα κακώς κείµενα, µε ονόµατα και στοιχεία. Έχουµε φτάσει στον πυρήνα µιας κρίσης που είναι κυρίως αξιακή κι όµως ακόµα και τώρα δεχόµαστε να υπάρχουν κοινωνικοί εταίροι που να βρίσκονται υπεράνω κριτικής.

Οι πιο σοβαροί παράγοντες της Εκκλησίας –κι είναι ευτυχώς αρκετοί– θέλουν να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Θέλουν µε λίγα λόγια να αποδυναµωθεί στην πράξη η πολιτική ισχύς της Εκκλησίας και να αφιερωθεί αυτή στα απολύτως σεβαστά λατρευτικά και κοινωνικά της καθήκοντα. Αυτός θα είναι ο αληθινός διαχωρισµός της από το κράτος.