Πολλά και τίποτα

Στο τέλος μιας συζήτησης σε μια μεγάλη παρέα ρωτήθηκα τί είναι αυτό που πρωτοέρχεται στο νου μου, όταν ακούω τη λέξη «λεφτά», όχι «πολλά λεφτά».

Αυτόματα –και κόβοντας την κουβέντα– απάντησα «αναγούλα, έτσι κι αλλιώς».

∆εν είπα ψέματα. Όλοι οι προηγούμενοι απάντησαν τα γνωστά, όλα όσα αποτελούν χαρακτηριστικά μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης: υγεία και διατροφή, φως-νερό-τηλέφωνο και τα σχετικά. Κι αυτό είναι που με αηδιάζει: χωρίς χρήμα είναι αδύνατα τα αυτονόητα.

Είναι και το άλλο: εγώ έχω στο μυαλό μου τα λεφτά που αντιστοιχούν στα βασικά, άντε και στα τσιγάρα μου· τα ίδια λεφτά με τα οποία κάποιοι από εμάς ψωνίζουν λίγη αξιοπρέπεια. Πώς να επικοινωνήσω μ’ εκείνους που τα αντιλαμβάνονται μόνο ως κέρδος κι εξουσία;