Ταξιδεύω άρα μαθαίνω, ή μήπως όχι;
Αφορμή για το σύντομο αυτό άρθρο στάθηκε η ανάρτηση στο Facebook (που αλλού εξάλλου στις μέρες μας…) ενός φιλικού προσώπου κατά τη διάρκεια ενός σύντομου ταξιδιού του σε μια πολύ γνωστή Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα.
Advertisement
Σημασία δεν έχει το ποιο μέρος ήταν, αλλά αυτό που μου κέντρισε την προσοχή και με έβαλε σε σκέψεις ήταν η λεζάντα που συμπλήρωνε τις φωτογραφίες από την τουριστική αυτή επίσκεψη «τέλειο μέρος, καθαρό, οργανωμένο, φροντισμένο, που σέβεται τον επισκέπτη». Ότι καλύτερο θα μου πείτε για το μέρος ως τουριστικό προορισμό και ένα εξαιρετικό και ανεπιτήδευτο σχόλιο που καταδεικνύει την ευχαρίστηση και την ικανοποίηση από την βιωματική εμπειρία του συγκεκριμένου ατόμου στον συγκεκριμένο προορισμό.
Όλα ωραία και καλά έως εδώ. Αναρωτιέμαι όμως μετά από τόσες χιλιάδες (για να μην πω εκατομμύρια) ταξίδια που έχουμε κάνει ως κάτοικοι Ελλάδας, ως μεμονωμένα άτομα, παρέες, οικογένειες κ.α. τι φέρνουμε πίσω όταν επιστρέφουμε. Πόσα από τα καλά που βλέπουμε «έξω» τα μεταφέρουμε και «μέσα»; Ή τουλάχιστον πόσο πραγματικά το προσπαθούμε; Αν δεχθούμε (σύμφωνα με την θεωρία πάντα) πως ο άνθρωπος ταξιδεύει υποκινούμενος από μια έμφυτη περιέργεια και επιθυμία να γνωρίσει νέους τόπους και να μάθει καινούρια πράγματα, ήθη, έθιμα κλπ. πόσο τελικά αυτό μας βελτιώνει ως άτομα και ως κοινωνικό σύνολο όταν επιστρέφουμε στα «του οίκου» μας;
Τι συμβαίνει και «εντός και επί τα αυτά» μας παίρνει σβάρνα μια αόρατη μπάλα και (το πολυαγαπημένο μας) «σύστημα» δεν μας αφήνει όπως λέμε να εισάγουμε και στον δικό μας τρόπο ζωής όλα αυτά τα καλά και ωραία που βιώνουμε έξω;
Μήπως να το ψάχναμε λίγο αυτό πιο ενδελεχώς ή να συνεχίσουμε να συμπεριφερόμαστε ως επισκέπτες σε μουσείο στο εξωτερικό και ως ταύροι εν υαλοπωλείο στο εσωτερικό (μας μπάχαλο);
Ή μήπως τελικά βρίσκουμε το δικό μας μπάχαλο πιο όμορφο από το μουσείο;
Advertisement
Advertisement