Όταν οι εργολάβοι έκαναν θέατρο

Το 1869 παραχωρείται στο Δήμο οικόπεδο παρά την πλατεία Γεωργίου. Το 1871 υπό τα πανηγυρικά άσματα της στρατιωτικής μουσικής, κατάλληλα για την περίσταση, τίθεται ο θεμέλιος λίθος. Το 1872 είναι έτοιμο και ονομάζεται «Απόλλων».

Έργο του Τσίλλερ, πανομοιότυπο με το θέατρο της Ζακύνθου (που δεν υπάρχει πια) στην πρώτη παράστασή του οι πατρινοί της εποχής απόλαυσαν ιταλικό μελόδραμα…

Το ιταλικό μελόδραμα δεν αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές όλων των θεατών. Κάποιοι προκαλούν άγριας ταραχάς και σκάνδαλο. Μεθυσμένοι βρίζουν τους ηθοποιούς, εκτοξεύουν αντικείμενα στη σκηνή.

Είδαν κι απόειδαν και λίγα χρόνια αργότερα καταστρώνεται ο Κανονισμός του Θεάτρου εξ άρθρων 21. Παρέχεται το δικαίωμα αποδοκιμασίας των ηθοποιών μόνο κατά τις τρεις πρώτες παραστάσεις.

Το θέατρο τότε το λειτουργούσαν «εργολάβοι» κατά πώς λέγονταν, στους οποίους ανετίθετο η παραγωγή και η οργάνωση των παραστάσεων. Αρκετοί από αυτούς πτώχευαν πολύ σύντομα αφήνοντας χρέη και τους θεατρόφιλους πατρινούς χωρίς θεάματα.

Κάποιοι ήταν επιτυχημένοι. Οι παραστάσεις τύγχαναν της ευρύτερης επιδοκιμασίας του κοινού, η οικονομική διαχείριση χωρίς προβλήματα, οι εφημερίδες σχολίαζαν ευμενώς.

Ίντριγκες, αθέμιτοι παραγκωνισμοί, κομματικά ήθη της εποχής συχνά είχαν τον πρώτο λόγο σε ποιον «εργολάβο» θα αναθέσει ο Δήμαρχος τον Απόλλωνα.

Όλοι όμως ήξεραν ποιος «εργολάβος» είχε πτωχεύσει και ποιος είχε πετύχει. Ακόμα και ο Δήμαρχος…