Το έχουμε;
«Μα τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, μόνοι μας»;
Είναι η μόνιμη ερώτηση, ως απάντηση, κάθε φορά που η συζήτηση καταλήγει πως δεν κάνουμε απολύτως τίποτα για τα κακώς κείμενα στον καιρό της «κρίσης»…
Είναι κάτι παρόμοιο τού «εγώ θ’ αλλάξω τον κόσμο;». Έλα όμως, που αυτή η φαρσοκωμωδία που αποκαλούμε ζωή, θα συνεχίσει την πορεία της μ’ εμάς ως θεατές… Κάποια ανατροπή, επανάσταση, έστω αντίδραση, μπορούμε να την ξεχάσουμε, το έχουμε αποδείξει…
Άρα; Μ’ αρέσει να σκέφτομαι μια πέτρα που πέφτει σε ήρεμο νερό, δημιουργώντας ομόκεντρους κύκλους, που ανοίγουν· κάπως έτσι μπορεί να ξεκινήσει κι ο καθένας μας την αλλαγή από το άμεσο περιβάλλον του. Μόνο έτσι μπορεί να αλλάξει κάτι, χωρίς βιασύνες και μακροπρόθεσμα.