Το Βερολίνο μας

Μόλις είχα ολοκληρώσει για τέταρτη φορά την προβολή της τελευταίας συγκινητικής ταινίας του Ν.Καλογερόπουλου «Οι ιππείς της Πύλου». Μόλις την αμέσως επόμενη στιγμή διάβασα την είδηση για το τρομοκρατικό χτύπημα στην πόλη μου, στο Βερολίνο, στο Βερολίνο μας.

Η αλήθεια είναι ότι αυτή η πόλη που τυχαίνει να είναι και η πρωτεύουσα της Γερμανίας είναι ένας πολύ ιδιαίτερος τόπος. Είναι ένα μέρος που σχεδόν ουδεμία σχέση έχει με οποιαδήποτε άλλη γερμανική μικρή ή μεγάλη πόλη. Εδώ ζούνε τα τελευταία – ακόμη και πριν την πτώση του τείχους – χρόνια αρμονικά και με απίστευτη ανεκτικότητα «όλες οι φυλές του Ισραήλ» και βέβαια όχι μόνο. Ο τόπος αυτός είναι ένα χωνευτήρι φυλών, γλωσσών, θρησκειών, ιδεολογιών, χρωμάτων. Το Βερολίνο είναι η καλώς εννοούμενη «φτωχομάνα» της Γερμανίας. Μία από τις φθηνότερες, αν όχι η φθηνότερη σε κόστος ζωής ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, με μόνη εξαίρεση τα σχετικά ακριβά ενοίκια. Μία σύγχρονη ευρωπαϊκή πόλη με πολλές ιστορικές ζωντανές αναφορές.

Κάποιος φίλος μου αρχιτέκτονας που εργάζεται στο Βερολίνο, κάποτε μου είχε πει πως στην πόλη μας συμβαίνει κάτι το μοναδικό. Αλλάζει κάθε δέκα χρόνια όψη, μιας και η αρχιτεκτονική και οικιστική της ανάπτυξη είναι τεράστια, συνεχής, ετερόκλιτη και για αυτό πολύχρωμη. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου το γεγονός ότι στο Βερολίνο εργάζονται οι περισσότεροι αρχιτέκτονες απ’ οποιαδήποτε άλλη γερμανική πόλη.

Χαρακτηριστικό επίσης στοιχείο της είναι και αυτό το «άπλωμα». Είναι μια πόλη όπου οι ποδηλάτες, οι περιπατητές, οι οικογενειάρχες, τα παιδιά, η τρίτη ηλικία, έχουν άπλετο χώρο για πραγματική ποιότητα ζωής. Το Βερολίνο έχει τα περισσότερα δέντρα ανά κάτοικο, ενώ στα περίχωρα του κυκλοφορούν ελεύθερα και χωρίς φόβο ζώα όπως αλεπούδες, κουνάβια, νυφίτσες, ελάφια και αγριογούρουνα. Πολύ συχνά έχω συναντηθεί βράδια, γυρνώντας σπίτι μου με αλεπούδες και κουνάβια. Μία φορά μάλιστα στα εκατό μέτρα μπροστά μου πέρασε μια αγριογουρούνα με τα πέντε αγριογουρουνάκια της.

……………………….

Σε κάποιο σημείο της ταινίας παρουσιάζεται ο τρελός του χωριού που τον υποδύεται ο Καλογερόπουλος και ζητά από τον πρωταγωνιστή Τηλέμαχο – ήρωα που τον υποδύεται πάλι ο Καλογερόπουλος – ένα μπουκάλι νερό. Ο Τηλέμαχος του δίνει και ο τρελός τον ρωτά.
– Πού πας;
– Δεν ξέρω, απαντά ο Τηλέμαχος.
– Ωχ, αν δεν ξέρεις που πας, τότε γύρνα πίσω, απαντά ο τρελός, που κουβαλά συνεχώς έναν ξύλινο βαρύ σταυρό.
– Ναι, αλλά πού να γυρίσω; Θα πρόσθετα εγώ σαν απάντηση στον τρελό του χωριού.

Γιατί χτες το βράδυ για άλλη μια φορά συνειδητοποίησα πως υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο μας που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους, κουβαλώντας ο καθένας τους, το δικό του «βαρύ σταυρό». Και δυστυχώς για αυτούς, να γυρίσουν πίσω δεν μπορούν, γιατί στις πατρίδες τους κυριαρχούν τα ερείπια και ο θάνατος. Υπεύθυνοι για όλους αυτούς είναι όσοι κερδοσκοπούν ασύστολα από τους πολέμους στις πατρίδες τους.

Έτσι αυτοί οι συνάνθρωποι μας θα συνεχίσουν να περιφέρονται χωρίς να ξέρουν που θα καταλήξουν, ενώ οι πολεμοχαρείς-κερδοσκόποι θα δημιουργούν τρελούς-τυφλούς τρομοκράτες, που θα σκοτώνουν χωρίς διάκριση. Και τότε οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι για κάθε ενδεχόμενο, μέχρι επιτέλους να κυριαρχήσει η δικαιοσύνη, η ενότητα και η κοσμική ισορροπία, με άλλα λόγια, η παγκόσμια συνείδηση.

Το Βερολίνο ήταν και παραμένει να είναι η πόλη μου. Από σήμερα θα ξαναπερπατήσω στους δρόμους του. Χωρίς φόβο θα συνεχίζω να ζω και να επικοινωνώ με τους κατοίκους και τους επισκέπτες του. Μια πόλη είναι ανθρώπινη όταν είναι ανοικτή και προσβάσιμη σε όποιον και όποια θέλει να ζήσει ειρηνικά σε αυτήν. Και αυτό είναι το Βερολίνο, το Βερολίνο μας.