Το Τρένο Της Μεγάλης Φυγής

Άλλος ένας γνωστός μου ετοιμάζεται να μεταναστεύσει στο εξωτερικό. Αυτό με έκανε να θυμηθώ «Το Τρένο Της Μεγάλης Φυγής».

Δύο κρατούμενοι σε μια φυλακή ύψιστης ασφαλείας της Αλάσκας, δραπετεύουν στην καρδιά του χειμώνα και επιβιβάζονται κρυφά σε ένα τρένο-φορτηγό, αισιοδοξώντας ότι η ελευθερία είναι κοντά. Ο Manny (Jon Voight) στη φυλακή ήταν «ήρωας», αφεντικό μεταξύ των κρατούμενων, ενώ ο έτερος Buck (Eric Roberts) ένας κοινός κατάδικος. Αυτό που φαινομενικά ξεκινάει σαν μια ταινία καταδίωξης, καταλήγει σε μια ωδή για την ελευθερία, όταν ο μηχανικός-οδηγός του τρένου παθαίνει καρδιακή προσβολή και το τρένο βρίσκεται εκτός ελέγχου. Οι δυο δραπέτες ανακαλύπτουν επάνω στο τρένο άλλον ένα επιβάτη, τη Sara (Rebecca De Mornay) και η ιστορία εξελίσσεται σε μια ακροβασία μεταξύ περιπέτειας και καταστάσεων, δράματος και χαρακτήρων, με τα δεύτερα στοιχεία να αναπτύσσονται μέσω των πρώτων. Έννοιες όπως μια κλειστοφοβική και άγρια σκηνοθετική ματιά, που αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο την ιστορία. Ο φιλοσοφικός στοχασμός «ό,τι δεν με σκοτώνει με κάνει ισχυρότερο», όπως εκφράζεται από το Manny, φέρνει τον υπεράνθρωπο του Νίτσε να ανακαλύπτει την ανθρώπινη υπόστασή του (στη φυλακή το κτήνος ήταν ήρωας) και στη σύγκρουση των τριών ψυχών ανακαλύπτει ότι είναι ένας απλός άνθρωπος που έκανε λάθος επιλογές. Το τέλος αφήνει ανοιχτή την ερμηνεία, αναλόγως με τη συμπάθεια ή αντιπάθεια που σχηματίζεται για το χαρακτήρα του, από το θεατή. Επειδή όμως πάνω απ’ όλα είμαστε άνθρωποι…

Δεν υπάρχει ζώο τόσο μανιασμένο που να μην γνωρίζει οίκτο.
Εγώ δεν γνωρίζω, οπότε δεν είμαι ζώο.
William Shakespeare (Ριχάρδος Γ’)

Όπου και να πάμε λοιπόν, πάνω απ’ όλα παραμένουμε άνθρωποι και τα ζωώδη ένστικτα ή η οργή της εποχής και η απελπισία, δεν πρέπει να υπερκαλύψουν την ελπίδα και την αισιοδοξία.

Άλλωστε, όπως εύκολα τελειώνουν όλα τα όμορφα σε αυτό τον κόσμο, αργά ή γρήγορα ο μηδενισμός, η απελπισία, η οργή και η μετάνοια, εναλλάσσονται μεταξύ των χαρακτήρων μέσα από θα τελειώσουν και τα δύσκολα.