Υπάρχει ζωή και μετά τα μαθήματα

Ο προγραμματισμός της νέας περιόδου για γονείς και μαθητές έχει αρχίσει. Οι ώρες στα φροντιστήρια, τα ωδεία και τα ιδιαίτερα καταγράφονται με στόχο να προκύψει ο καλύτερος δυνατός συντονισμός (φυσικά με τα λιγότερο δυνατά χρήματα). Το πρόγραμμα κάπου μέσα στο Σεπτέμβριο οριστικοποιείται, μπαίνουν οι στόχοι της χρονιάς και αρχίζει η υλοποίησή του… Αλήθεια, πόσο ελκυστικό μοιάζει αυτό για ένα παιδί;

Είναι αλήθεια πως από τις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού ως και το Λύκειο τα πράγματα μοιάζουν απαιτητικά για τα παιδιά και τις οικογένειές τους σε σχέση με τα μαθήματα. Οι  ανάγκες της καθημερινότητας, το άγχος για τα επόμενα χρόνια, αλλά και η πίεση του περίγυρου φορτώνουν τα παιδιά με περισσότερες υποχρεώσεις σε σχέση με παλιότερα. Η μία ξένη γλώσσα έχει πια παρέα και μια δεύτερη, τα φροντιστήρια (όταν υπάρχει η οικονομική άνεση) ξεκινούν από πιο νωρίς, η γνώση των υπολογιστών θεωρείται δεδομένη, ακόμα και η εκμάθηση της μουσικής συχνά αντιμετωπίζεται ως απόκτηση προσόντων κι όχι ως μια διαφορετική και πολλαπλά χρήσιμη εκπαιδευτική διαδικασία.

Μήπως όμως ειδικά αυτή την περίοδο τα παιδιά έχουν την ανάγκη για ένα διαφορετικό πρόγραμμα; Γιατί όταν η χρονιά ξεκινά με τα σχολεία να βρίσκονται στη πρώτη γραμμή της επικαιρότητας (κι όχι για λόγους εκπαιδευτικούς) κι όταν το κλίμα στην τηλεόραση, το Διαδίκτυο και τις περισσότερες οικογένειες εκπέμπει παθητικότητα και απογοήτευση, ίσως μια λύση θα είναι να δώσουμε στα παιδιά λίγο περισσότερο αέρα. Πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό; Μερικές πρόχειρες ιδέες:

Απασχόληση που εκτονώνει και εκπαιδεύει (από το θεατροπαιχνίδι που μπορεί και να ξεκινά από την ηλικία των 5 ετών, μέχρι τον αθλητισμό), κοινωνικοποίηση που έρχεται συνήθως μέσα από ομαδικές εκδηλώσεις (ακόμα και το προσεκτικά επιλεγμένο φροντιστήριο εξασφαλίζει μεγαλύτερη κοινωνικοποίηση από το τυπικό «ιδιαίτερο»), διάβασμα ή δημιουργικές δράσεις σε κατάλληλα φτιαγμένους χώρους είναι κάποιες από αυτές.

Αν δεν βρισκόμασταν σε πόλη, θα μιλούσαμε ίσως και για αλάνες και για περισσότερο χρόνο στη φύση. Όμως και στην Πάτρα δεν το έχουμε χάσει εντελώς το παιχνίδι… Έστω και μέσα στην πόλη υπάρχουν οργανωμένοι παιδότοποι για παιδιά μικρότερης ηλικίας, όπου μπορούν να περάσουν το χρόνο τους παίζοντας αλλά και μαθαίνοντας, ενώ η συνήθεια μιας κοντινής πεζοπορίας και με φίλους, με την οικογένεια ή η ενθάρρυνση της χρήσης του ποδηλάτου ίσως αξίζουν περισσότερο από λίγες ώρες αγχωτικού μαθήματος.

Και κάτι για τα μεγαλύτερα παιδιά: Η σημερινή εποχή ίσως προσφέρεται για να επενδύσουν στο χόμπι τους ή σε κάτι που τους μοιάζει ελκυστικό, ακόμα κι αν δεν συνοδεύεται από τυπικές σπουδές ή μια προβλέψιμη καριέρα. Γιατί όταν όλα μοιάζουν τόσο ρευστά μήπως έχει μικρότερο ρίσκο από ποτέ να έχουν τη δυνατότητα να ακολουθήσουν κάτι που πριν λίγα χρόνια θα έμοιαζε έως και τρελό;