2018 βαλίτσες

2018 βαλίτσες. Σαν αυτές τις καθαρές, σαν αυτές που πνίγονται στη λάσπη. Είτε πράσινες είτε κόκκινες είτε μαύρες. Κλείσανε μέσα τους τα λίγα και σημαντικά υπάρχοντα. Τα υλικά και τα συναισθήματα. Κλείσανε μέσα τους ελπίδες, όνειρα, στόχους. Βαλίτσες, που δεν ξέρουν αν θέλουν να επιστρέψουν, που δεν έχουν αυτό που λέμε, καλή ψυχολογία.

Βαλίτσα είναι η ψυχή μας. Είναι το μέσα μας που πάντα ψάχνει, που πάντα αναζητεί και πάντα μα πάντα ζει. Κάθε στιγμή, σε κάθε φευγιό και σε κάθε τέλμα. Μιλώντας για την ίδια τη ζωή μας.

Φεύγω από τον πόλεμο με χαμένη την οικογένεια και ψάχνω τόπο να ζήσω. Φεύγω από τον τόπο όπου γεννήθηκα και αναζητώ δουλειά και επιβίωση. Φεύγω από το σπίτι το απόγευμα για μια βόλτα, να ηρεμήσω από ένα σπίτι που με βασανίζει. Φεύγω από μια σχέση και ψάχνω να βρω κίνητρο να σταθώ μόνος στα πόδια μου. Φεύγω από το νοσοκομείο και ελπίζω πως όλα θα πάνε καλά. Φεύγω από ένα γεύμα αστέγων και πάω πίσω στη γωνιά μου, στο χαρτόκουτό μου. Φεύγω απ’ τον ίδιο μου τον εαυτό και σκέφτομαι τη δύναμή μου. Φεύγω από τη μοναξιά μου και μπαίνω σε ένα σύνολο ανθρώπων ώστε να επικοινωνήσω, να συνεργαστώ, να χαμογελάσω.

Η βαλίτσα του καθενός έχει την απάντηση. Διαθέτει τη γνώση της πορείας που θα επιλέξει τελικά. Περιέχει και δώρα. Άλλοτε λιτά άλλοτε ακριβά. Δώρα που θα προσφέρει με χαμόγελο, χωρίς να περιμένει ανταπόδοση. Αξία προσφοράς, με την οριζόντια μέθοδο της αλληλεγγύης.

Πολλά τα ταξίδια, σε τόπους, σε ανθρώπους, μέσα μας. Μα κάθε φορά, η βαλίτσα του καθενός, ματώνει τα χέρια του ιδιοκτήτη της. Οφείλει να το κάνει. Για να νιώσει ο καθένας πώς το να κουβαλάς βαλίτσα στην εποχή μας, απαιτεί δύναμη, υπολογίσιμη δύναμη. Αυτή που τρομάζει, που απειλεί, που διεκδικεί, που στέκετε όρθια. Η δύναμη που περιέχει η βαλίτσα, δε νιώθει ποτέ τη μοναξιά της εγκατάλειψης, της αδιαφορίας, της υποτίμησης. Αρκεί μονάχα ένα πράγμα: να ξέρουμε τι ακριβώς έχουμε βάλει μέσα.

Μίλησε στη βαλίτσα σου.

Καλή χρονιά.