Αυτά που φαίνονται και αυτά που είναι

Χτες το βράδυ είδε στο όνειρό του, τον πεθαμένο του πατέρα,
να κλαίει στην αγκαλιά του, και με λυγμούς να του λέει:
– Γιε μου, δεν θέλω να πεθάνω, φοβάμαι να πεθάνω.
Και ο γιος του απάντησε, χαϊδεύοντας πατρικά, το πατρικό μάγουλο:
– Μην φοβάσαι πατέρα μου, δεν θα πεθάνεις.

Χτες το βράδυ λίγο πριν αποκοιμηθεί,
έφερε στον νου του όλους αυτούς τους σημαντικούς
αλλά και ελάχιστους της ζωής του, που πια δεν κατοικούσαν στον πλανήτη του.
Τον Κώστα με το αγωνιστικό του ποδήλατο και το μοϊκάνικο κούρεμα,
τη Μάρω με την Κατερίνα και τον Αόρατό της,
τον Σάμουελ τον Ακατονόμαστο,
τον παππού του τον Κώστα, τον σιδερά με τους γιαρμάδες,
τον τυχερό Λουκ μαζί με την Ντόλυ και την σκιά του,
τον Μάνο με το τσιγάρο και την πορνογραφία του,
τον ψηλό τον Βασίλη με τον τσαμπουκά και τις δυνατές του παλάμες.

Και την στιγμή που ακόμη βρισκόταν μεταξύ ύπνου και ξύπνιου,
μεταξύ εγρήγορσης και αφήματος στα χέρια του Μορφέα,
έκανε ένα παιχνίδι με τον νου και την καρδιά του.
Τους επισκέφθηκε στον πλανήτη τους.
Έπεσε στην αγκαλιά τους και με λυγμούς τους είπε:
– Αδέρφια μου, δεν θέλω να πεθάνω, φοβάμαι να πεθάνω.

Και αυτοί γεμάτοι φως και φωτιά στον νου,
τον χάιδεψαν με την σκέψη τους,
προσκαλώντας τον στον χορό τους,
τον αέναο χορό των γεννήσεων και των θανάτων,
τον αέναο χορό της αρμονίας του σύμπαντος,
λέγοντάς του:
– Γιε του πατέρα σου, είσαι πια πατέρας σου.
Έλα χόρεψε μαζί μας και απόλαυσε την κάθε στιγμή της ζωής σου,
σαν να ήταν η μοναδική σου, τελευταία αλλά
και πρώτη σου αναπνοή, σαν βγήκες από την
μάνα σου, την γυναίκα του πατέρα σου,
και από τότε ζεις και θα ζεις για πάντα.

Επειδή ο Κώστας άκουγε χέβι μέταλ, η Μάρω σιγοτραγουδούσε συχνά Μάνο Λοίζο, ο Σάμουελ άκουγε μουσική ambient,ο παππούς ο Κώστας άκουγε αυστηρά μόνο Βαμβακάρη, ο Λούκ με την Ντόλυ και την σκιά του country, o Μάνος ρεμπέτικα και ο Βασίλης ρέγκε, συναποφάσισαν να του προτείνουν να χορέψουν το παρακάτω μουσικό κομμάτι του Ελβις, ο οποίος συχνά-πυκνά, περνούσε να τους δει, με τον τίτλο ”Νέος ρυθμός”, αλλιώς ”Bossa nova” και μάλιστα σε ρεμίξ, έτσι να τον προβοκάρουν για ακόμη μια φορά και να τον οδηγήσουν στο να συνεχίσει να αμφιβάλει δημιουργικά, να δονείται εσωτερικά, να ανησυχεί υπαρξιακά, αλλά κυρίως να χαίρεται απλά.