Αν κινδυνεύει το λιμάνι της Πάτρας από κάποιον, είναι η κυβερνητική και ευρωπαϊκή πολιτική

Μετά το τραγικό γεγονός της δολοφονίας νεαρού πρόσφυγα στο εργοστάσιο του Λαδόπουλου στην Πάτρα, βρήκαν αφορμή να πληθύνουν οι φωνές αξιωματούχων και παραγόντων που ζητούν τη μεταφορά των προσφύγων σε άλλες περιοχές της χώρας, ώστε να μη διαταράσσεται η λειτουργία του λιμανιού της πόλης. Όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει η Κίνηση Υπεράσπισης Δικαιωμάτων Προσφύγων και Μεταναστών/τριών σε ανακοίνωση που εξέδωσε για το τραγικό αυτό περιστατικό, δεν είναι ο προσφυγικός πληθυσμός που δημιουργεί τα όποια προβλήματα αλλά η κυβερνητική και ευρωπαϊκή πολιτική άρνησης απόδοσης της προσφυγικής ιδιότητας που κρατά εκτός νομιμοποιητικής διαδικασίας αυτούς τους ανθρώπους καθιστώντας τους κυριολεκτικά ομήρους και συντηρώντας παραβατικές συμπεριφορές.

Αναλυτικά η ανακοίνωση:

Ο πρόσφατος φόνος νεαρού πρόσφυγα στο εργοστάσιο Λαδόπουλου (που κατά τραγική ειρωνεία συνέβη λίγες ημέρες μετά την εξόντωση της οικογένειάς του από τον ISIS) έφερε ξανά στο προσκήνιο τη δημόσια συζήτηση για την κατάσταση των προσφύγων στην Πάτρα και τις πολιτικές αντιμετώπισης του ζητήματος. Το απαράδεκτο και απολύτως καταδικαστέο αυτό έγκλημα, του οποίου η αστυνομική πλευρά έχει ήδη πάρει το δρόμο της, έδωσε αφορμή να πληθύνουν οι φωνές αξιωματούχων και παραγόντων, που «αναγνωρίζουν μεν το προσφυγικό δράμα», αλλά, σε ό,τι αφορά στην Πάτρα, η προκρινόμενη λύση εξαντλείται στην απαίτηση μεταφοράς των προσφύγων σε άλλες περιοχές της χώρας, ώστε να μη διαταράσσεται η λειτουργία του λιμανιού της πόλης.

Ας πούμε λοιπόν όλη την αλήθεια, ας δούμε όλη την εικόνα.

Ξεκληρισμένοι άνθρωποι, αφού διαβούν χιλιάδες χιλιόμετρα, φτάνουν στη χώρα μας, αναζητώντας στην Ευρώπη τη δυνατότητα ασφαλούς και αξιοπρεπούς ζωής. Η πραγματικότητα τους διαψεύδει. Οι διαδικασίες ασύλου είναι δυσκίνητες έως απρόσιτες, η Ευρωτουρκική Συμφωνία απειλεί να τους ξαναστείλει πίσω στη βία και τον πόλεμο, ασυνόδευτα ανήλικα προσφυγόπουλα εγκαταλείπονται στο δρόμο μετά την αρχική καταγραφή, το στοίβαγμα άλλων προσφύγων σε ανοργάνωτους χώρους ή ο εγκλεισμός σε κέντρα κράτησης αναπαράγει την αθλιότητα και τις σχέσεις εκμετάλλευσης που ήθελαν να αποφύγουν. Η πρόσδεση στα κυκλώματα διακίνησης φαίνεται η μόνη διέξοδος. Με την επίσημη ευρωπαϊκή πολιτική να προτιμά να χρηματοδοτεί στρατόπεδα προσφύγων/άντρα δουλεμπορίου στη Λιβύη αντί να μεριμνά για την ένταξη των προσφύγων στις ευρωπαϊκές χώρες, τα κυκλώματα διακίνησης (με την «αζημίωτη αρωγή» ανθρώπων σε θέσεις – κλειδιά) χαράζουν τους δρόμους και τους τρόπους των μετακινήσεων των προσφύγων προς την υπόλοιπη Ευρώπη. Μετά το κλείσιμο της εξόδου από το βορά, η Πάτρα μένει ως μόνη λύση, για όσους πρόσφυγες έμειναν εκτός νομιμοποιητικής διαδικασίας.

Αν κινδυνεύει το λιμάνι της Πάτρας από κάποιον, αυτός δεν είναι ο ίδιος ο προσφυγικός πληθυσμός. Είναι η κυβερνητική και ευρωπαϊκή πολιτική άρνησης απόδοσης προσφυγικής ιδιότητας στους/τις πρόσφυγες. Όσες οχυρώσεις κι αν γίνουν στα λιμάνια, όσες επιχειρήσεις απομάκρυνσης προσφύγων κι αν στηθούν, απλώς θα ανακυκλώνουν τις πύλες εξόδου προς τη Δύση και θα συντηρούν παραβατικές συμπεριφορές. Μόνο η νομιμοποίηση και η θεσμική κατοχύρωση των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων των προσφύγων διασφαλίζει τόσο τους/τις πρόσφυγες, όσο και τις ίδιες τις τοπικές κοινωνίες.

Η Κίνηση Υπεράσπισης Δικαιωμάτων Προσφύγων και Μεταναστών/τριών επιμένουμε στα αυτονόητα :

– Επιτάχυνση των διαδικασιών ασύλου για όλους/ες τους/τις πρόσφυγες. Οργανωμένο κλιμάκιο από το υπεύθυνο υπουργείο πρέπει να επισκεφθεί τους χώρους όπου καταλύουν οι πρόσφυγες και να διεκπεραιώσει τα ζητήματα κατά περίπτωση.

– Ειδική μέριμνα και χώροι φιλοξενίας  για τα ασυνόδευτα ανήλικα προσφυγόπουλα .