Από τον αγώνα δρόμου… στο δρόμο του αγώνα

Την Πέμπτη 25 Μαΐου έχει προκηρυχτεί απεργία για τους εργαζόμενους-οδηγούς δίκυκλων (courier, delivery, εξωτερικοί). Η απεργία αυτή έρχεται μια εβδομάδα μετά τη ψήφιση των νέων μέτρων και του δεύτερου «αριστερού» μνημονίου. Τα νέα μέτρα έρχονται να επιβαρύνουν την ήδη αβάσταχτη καθημερινότητα των εργαζομένων και της κοινωνικής πλειοψηφίας, διευρύνοντας τους ήδη απεχθείς όρους εκμετάλλευσης που τους οδηγούν στη φτώχεια και την εξαθλίωση, ενώ στο ήδη αρκετά μεγάλο αντεργατικό οπλοστάσιο που έχουν χαρίσει οι κυβερνήσεις στους εργοδότες προστίθενται και επιπλέον όπλα.

Μέσα σε μια περίοδο ενός-δύο μηνών (Φλεβάρη-Μάρτη) χάσαμε τρεις συναδέλφους μας από τροχαία εργατικά ατυχήματα. Στις 14 Φλεβάρη ένας εργαζόμενος της Speedex έχασε τη ζωή του στο δρόμο, εκτελώντας δρομολόγιο για λογαριασμό της Eurobank. H εταιρεία δεν έβγαλε ποτέ καμία ανακοίνωση σχετικά με τις συνθήκες του ατυχήματος, ενώ φυσικά αρνήθηκε οποιαδήποτε ευθύνη για αυτό. Στις 10 Μαρτίου ακόμα ένας εργαζόμενος με δίκυκλο έχασε τη ζωή του, αφού είχε τραυματιστεί σοβαρά εν ώρα εργασίας από τις 2 Μαρτίου και νοσηλευόταν σε κρίσιμη κατάσταση. Ο συνάδελφος δούλευε στην αλυσίδα καφετεριών Μikel, γνωστή για τον τρόπο που συμπεριφέρεται στους εργαζόμενους της (υπάρχουν δεκάδες καταγγελίες για μη τήρηση των όρων εργασίας, για κλεμμένα ένσημα, για μη καταβολή υπερωριών κ.α). Η λίστα αυτή συνεχίζεται με το τροχαίο ατύχημα συναδέλφου που εργαζόταν σε επιχείρηση με ανταλλακτικά στην Αγία Άννης, ο οποίος βρήκε και αυτός τραγικό θάνατο κάτω από αδιευκρίνιστες έως τώρα συνθήκες. Άλλωστε, δεκάδες συνάδελφοι βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωποι με τροχαία ατυχήματα (μικρά ή μεγάλα) για τα οποία ποτέ δε μαθαίνουμε τίποτα μιας και αποκρύπτονται εντέχνως από τους εργοδότες.

Προφανώς ο κίνδυνος των «εργατικών ατυχημάτων» δεν είναι υπαρκτός μόνο στο δικό μας κλάδο, αλλά υπάρχει και σε άλλους κλάδους, είτε σε επικίνδυνους όπως ο κατασκευαστικός, είτε σε φαινομενικά πιο ακίνδυνους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα θανατηφόρων εργατικών ατυχημάτων είναι αυτά της λογίστριας των Έβερεστ ύστερα από έκρηξη στο κατάστημα, της καμαριέρας στη Ζάκυνθο από εξάντληση, του εργαζόμενου στο εργοτάξιο του μετρό Θεσσαλονίκης και του εργάτη στο εργοτάξιο του ομίλου Άκτωρα που καταπλακώθηκε από βραχίονα.

Όλα τα παραπάνω δεν είναι «τυχαίοι θάνατοι», ούτε αποτελούν άτυχες στιγμές και μεμονωμένα περιστατικά σε μια κατά τα άλλα διαφορετική συνθήκη. Αποτελούν τον κανόνα μιας εργασιακής ζούγκλας που διαμορφώνεται κομμάτι-κομμάτι από κοινού από τις κυβερνήσεις και τους εργοδότες. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα που εδραιώνεται μέρα με τη μέρα και χτίζεται με το αίμα και πάνω στα πτώματα της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Τα «ατυχήματα», οι απολύσεις, η υπερ-ενταντικοποιημένη εργασία (ειδικότερα για τους εργαζόμενους με δίκυκλο: καύσιμα που πολλές φορές πληρώνουν από την τσέπη τους, εργασία με μηχανάκια χαλασμένα και κακοσυντηρημένα, χωρίς μέτρα ασφάλειας και προστασίας), τα εξοντωτικά ωράρια, οι εξοντωτικές συνθήκες εργασίας, τα διπλά και τριπλά πόστα, τα ελλιπή μέτρα ασφάλειας, η απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία, τα πενιχρά μεροκάματα, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, ο διαρκής εκβιασμός της ανεργίας με στρατιές ανέργων και υποαπασχολούμενων να ζουν σε συνθήκες ανέχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, η εργοδοτική αυθαιρεσία συνθέτουν την ωμή πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα όλοι οι εργαζόμενοι. Μια πραγματικότητα που συμπληρώνεται από την απροκάλυπτη καταπάτηση οποιουδήποτε εργατικού και κοινωνικού κεκτημένου και με την μανιώδη επίθεση σε οποιαδήποτε μορφή συνδικαλισμού (όπως π.χ οι διώξεις των μελών σου Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων, η απόλυση εργαζόμενου στα Vicko γιατί διεκδίκησε τα δεδουλευμένα του και η στοχοποίηση των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς για τη δράση τους).

Για να μην πρωταγωνιστήσουμε οι εργαζόμενοι στο έργο «ο τυχαίος θάνατος ενός διανομέα» που έχουν εμπνευστεί τα αφεντικά, για να μη συνηθίσουμε το θάνατο, την επισφάλεια, την εξαθλίωση και την ανέχεια στην καθημερινότητα μας, οφείλουμε να αγωνιστούμε και να βασιστούμε στη συλλογική μας δύναμη, στη μόνη δύναμη που μπορεί να μας βγάλει από την ατραπό που έχουμε εισέλθει. Όπως καταλήγει και το κείμενο της Συνέλευσης Βάσης εργαζόμενων οδηγών δικύκλου: «Μπορεί το μηχανάκι να το καβαλάμε μόνοι μας, αλλά στους χώρους εργασίας πρέπει να σκεφτόμαστε μαζί, να αγωνιζόμαστε μαζί και να παλεύουμε μαζί γι’ αυτό που σήμερα ίσως να φαντάζει μακρινό». Γιατί παρά τις ήττες, τις απογοητεύσεις, τις προδοσίες, την ηττοπάθεια, τη βαρβαρότητα και την κτηνωδία που μας περιβάλλει, υπάρχει άλλη εναλλακτική. Η εναλλακτική της οργάνωσης, του αγώνα, της συλλογικής αντίστασης και διεκδίκησης, της απειθαρχίας στους εκβιασμούς των αφεντικών. Αυτή η εναλλακτική είναι που κρατάει ακόμα ανοιχτό το πέρασμα σε μια άλλη κοινωνία χωρίς αφέντες και δούλους, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο. Για μια κοινωνία όπου οι λίγοι δε θα καρπώνονται τον πλούτο που παράγουν οι πολλοί. Αυτή η εναλλακτική αποτελεί τον πολύτιμο άνθρακα που ακόμα και όταν σβήνει η επαναστατική φλόγα, είναι ικανός να την ξαναζωντανέψει, θυμίζοντας μας τον καινούργιο κόσμο που κουβαλάμε στις καρδιές μας.

Το απεργιακό φύλλο της Συνέλευσης Βάσης εργαζόμενων οδηγών δικύκλου μπορείτε να το βρείτε εδώ.