Απώλεια και «απώλεια»

Έρωτας. Το θέλουμε αυτό το συναίσθημα, το ‘χούμε ανάγκη, νιώθουμε ζωντανοί, πατάμε και υπάρχουμε σ’ αυτόν τον πλανήτη. Αλλά «basta» (που λένε κι οι αγαπητοί Ιταλοί). Μεγαλώνουμε, αλλάζουμε, διαφοροποιούμαστε απ’ την παρόρμηση της εφηβείας, δενόμαστε, αντιλαμβανόμαστε, αγαπάμε. Είμαστε σύντροφοί, εραστές και φίλοι αλλά πλέον όλο αυτό οφείλει να είναι διαχειρίσιμο.

Θα μαυρίσουμε, θα κλάψουμε, θα πιούμε λίγο παραπάνω απ’ όσο πίνουμε, αλλά επιβάλλεται να σταθούμε στα πόδια μας άμεσα. Έρχονται δύσκολες μέρες με απώλειες παντοτινές, αιώνιες, δικούς μας ανθρώπους δεν θα τους ξαναδούμε ποτέ. Το φαντάζεστε; Ποτέ! Είναι αδιανόητο μα είναι αλήθεια. Μόνο η σκέψη θα έπρεπε να μας κάνει να έχουμε βαθμίδες θλίψης. Δεν είναι όλα ίσωμα σ’ αυτή τη ζωή. Δεν μπορείς να πέφτεις σε κατάθλιψη για έναν άνθρωπο που στο κάτω κάτω ΔΕΝ σε θέλει στη ζωή του ρε αδελφέ, ενώ η οικογένειά σου γερνάει, πεθαίνει, τη χάνεις στην πραγματικότητα!

Σ’ αυτή τη γαμημένη τη ζωή περνάμε καθημερινά κι έναν μικρό θάνατο. Αν τους εξισώνουμε όλους με τον πραγματικό, δημιουργούμε στον εαυτό μας προβλήματα ανεπανόρθωτα.

Ένας άνθρωπος μπορεί όμως να αντιστρέψει το κλίμα, αυτός που θα μας κρατάει και θα του κρατάμε το χέρι σφιχτά, τόσο σφιχτά που θα ανοίξει για μας η πύλη της αθανασίας κι αυτό επιτυγχάνεται μ’ έναν και μόνο τρόπο. Θέλεις; Θέλω. Τόσο απλά.