Athens (Voice) Mute

Η Αthens Voice διατίθεται δωρεάν σε όλα τα μαγαζιά εστίασης και τα καλοβαλμένα καφέ του κέντρου. Ταπεινά -και πάντα δωρεάν- απλώνεται μπροστά σου σε κάποιο πάσο ή περίοπτη γωνιά, περιμένοντας το άπλωμα του χεριού σου για να αρχίσει δειλά δειλά να σου κρατάει συντροφιά στον πρώτο πρωινό καφέ της μέρας. Άλλοτε σπάζοντας την αμηχανία της σειράς του να περιμένεις μόνος τον καφέ για να πας στη δουλειά σου, άλλοτε σπάζοντας την αμηχανία της μοναχικής σου εξόδου, άλλοτε με μια σβέλτα διάθεση «ενημερωτικής» ματιάς στον λιγοστό ελεύθερο χρόνο που σου απομένει, τονώνει την αυτοπεποίθησή σου με διάθεση άκρως διαβαστερή και σου ανοίγει τον δρόμο για το κλαμπ που ψοφάς να μπεις: των κουλτουριάρηδων διαβασμένων. Χωρίς καμία βιβλιογραφία βαρετή, χωρίς το ανυπόφορο βάρος του βιβλίου, με όλο το εύρος της εύπεπτης πληροφόρησης που χρειάζεσαι για να κουτσομπολέψεις στο γραφείο όταν δεν έχει δουλειά, επιχειρεί και πετυχαίνει την επιδερμική σου πληροφόρηση ακριβώς στον χρόνο εκείνο που μπορείς να διαθέσεις. Ο φειδωλός τρόπος που πλασάρεται από γωνιά σε γωνιά, η σιγανή πρόθεσή της να σε γεμίσει με ερεθίσματα δήθεν κοινωνικά, δήθεν πολιτικά, και ο πολιτιστικός της άρτος που εβδομαδιαία διαμοιράζει, αρδεύονται όλα μαζί στην ανυποψίαστη συνείδηση πολιτών που θέλουν όπως όπως να προλάβουν να αποκτήσουν άποψη και γνώμη. Λιγάκι βιαστικό lifestyle για να χαλαρώσεις, μεροληπτική -στα όρια του θράσους πολλές φορές- δημοσιογραφία, γλυκερό αφιέρωμα στα μέινστριμ στέκια της Αθήνας για το που θα φας και που θα χαλαρώσεις. Έτσι, να μην τους κακιώσεις ακόμη κι όταν δεν συστρατεύονται με τα πολιτικά σου πιστεύω, βρε αδελφέ.

Είναι πολλές οι προηγούμενες φορές που έχει εκπέσει στην υπόληψή μας, ίσως, γιατί «δεν έχουμε τους ίδιους κώδικες» όπως η ίδια γράφει στην τρόπον τινά απολογία της σχετικά με τις 5μιση ανεκδιήγητες γραμμές, που έκαναν λόγο για τον θάνατο της νοσοκόμας στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας και την ακόλουθη εργαλειοποίησή του για λόγους αντιπολιτευτικούς, αντιδημοσιογραφικούς, αντιανθρώπινους.

Η Athens Voice χωρίς ίχνος τσίπας, αλλά με τυφλό μένος για τον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνησή του, δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει τον θάνατο μιας μετανάστριας από την Αρμενία για να ασκήσει την οικτρή κριτική της. Σπέρνοντας ξεκάθαρο και θρασύ ρατσισμό, πιστή στη ρητορική του μίσους που συνηθίζει να εκτρέφει στα άσπρα χαρτιά της, χωρίς κανένα σεβασμό στη νεκρή -ήταν μετανάστρια κι όχι Ελληνίδα βλέπεις- ειρωνεύτηκε τον θάνατο της γυναίκας για σαφέστατους μικροπολιτικούς σκοπούς. Θέλοντας εμφανώς να ψέξει τις παρατυπίες των μεταναστών που δεν έχουν χαρτιά, και επομένως την ανίκανη κυβέρνηση της αριστεράς να βάλει τα πράγματα σε μία τάξη, έπεσε η ίδια στον ανθρωποφαγικό λάκκο που έσκαβε για τους άλλους. Και δικαίως. Το ανθρώπινο δίκαιο λυσσομανά όλες αυτές τις ώρες στο διαδίκτυο και της δίνει τη θέση που της αξίζει. Ιδιαίτερα, όταν σε τόνο εξίσου θρασύ, χωρίς καμία ειλικρινή διάθεση αυτογνωσίας και συγγνώμης, να μιλούν οι ξετσίπωτοι για παρερμήνευση του σχολίου τους από μη «κανονικούς ανθρώπους». Πώς αλλιώς μπορεί να δηλωθεί η πραγματική άρση της ανοησίας σου αν πάσχεις από τέτοιο ρατσισμό και φασισμό; Ναι, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να επαναλάβεις τον ίδιο λόγο, δείχνοντας πως δεν πρόκειται για λάθος ή και σφάλμα της στιγμής, αλλά για άποψη ριζική και αποκρυσταλλωμένη.

Όμως, όχι, δεν είναι η φωνή της Αθήνας αυτή. Η φωνή της Αθήνας είναι οι Πακιστανοί στο φανάρι που σου χαμογελούν κι ας μη σου καθαρίσουν τελικά το τζάμι, είναι οι μαύροι χιπ χοπάδες στο Μοναστηράκι που θα σε αποκαλέσουν «Σακίρα» και ας μην της μοιάζεις διόλου, είναι οι Αιγύπτιοι στην Πλατεία Βάθη που θα σου φτιάξουνε ένα φαλάφελ να γλείφεις τα δάχτυλά σου, είναι οι Αλβανοί εργάτες τα μεσημέρια στην οικοδομή που θα τσιγκλίσουν τη διάθεσή σου για κρύα μπίρα, είναι οι καλλίφωνοι οχτάχρονοι Ρομά που τραγουδούν τα μεσημέρια στην Πλάκα και σπάνε την ρουτίνα της πόλης, είναι όλος αυτός ο πολυπολιτισμικός μουσαμάς που συναντάς στην Αθήνα κάθε μέρα και σου δίνει τη δυνατότητα να ταξιδέψεις χωρίς κόστος σε όλα τα μέρη του κόσμου.

Γι’ αυτό, σκάσε, Άθενς Βόις.