Μπαρτσελονέτα, αγάπη μου!

[wc_divider style=”solid” line=”double” margin_top=”” margin_bottom=””]

Εκεί, κοντά στην παραλία της Βαρκελώνης, της Μπαρτσελόνα στα καταλανικά, τον συναντώ για πρώτη φορά. Κάθεται σε ένα τραπεζάκι, μιας τοπικής taberna, στην παλιά πόλη, πίσω ακριβώς από την τουριστική παραλία της Μπαρτσελονέτα. Η ταβέρνα είναι στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας σε ένα από αυτά τα στενά δρομάκια της παλιάς πόλης, με τα στενά μπαλκονάκια που κοσμούνται από τις σημαίες της Καταλονίας. Μουσική ακούγεται.

Κάθομαι στο διπλανό τραπέζι και παραγγέλνω μια cerveza, μια μπύρα. Αυτός πίνει επίσης μία, και διαβάζει ένα βιβλίο. Παρατηρώ πως είναι ένα ελληνικό βιβλίο. Γίνομαι, φανερά, αδιάκριτος και διαβάζω τον τίτλο του. «Αδαμάντιος Κοραής, ο μέγας Έλλην, διαφωτιστής του Γένους». Παράταιρος τίτλος, για έναν αναγνώστη, του οποίου ο φανερά, φθαρμένος, πλην καθαρός ρουχισμός, ο κότσος στα μαλλιά του και τα πλούσια, μακριά, γκρίζα γένια του, μάλλον σε αναρχοαυτόνομο παραπέμπουν.

– Salud, του αποκρίνομαι, σηκώνοντας ψηλά, το γεμάτο ποτήρι της δροσερής μπύρας μου.
– Salud, μου ανταπαντά με ένα γεμάτο γέλιο και μια ματιά επίσης, κάνοντας τον, μου ακόμη πιο συμπαθή.
– Γεια μας, του εύχομαι, με σκοπό να τον αιφνιδιάσω.
– Είσαι Έλληνας, μου απαντά με δόση ισπανικής προφοράς.
– Ναι, Έλληνας και εσύ;
– Ναι και εγώ είμαι, νιώθω Έλληνας, αφού «μετέχω της ελληνικής παιδείας», και μου δείχνει το βιβλίο. Είμαι όμως και Ισπανός και Καταλανός. Με βάφτισαν και Ευρωπαίο. Όσο όμως τα χρόνια περνούν, νιώθω πολίτης του κόσμου. Στην ελληνική γλώσσα, η λέξη πολίτης και οπλίτης διαφοροποιούνται μόνο, με την αλλαγή θέσης ενός φωνήεντος.
– Τι εννοείς…, συγγνώμην δεν συστηθήκαμε. Είμαι ο Στέφανος.
– Ω, πόσο μικρός είναι λοιπόν ο κόσμος. Και εμένα Esteve, με λένε. Είναι ο Στέφανος στα καταλανικά. Χαίρομαι Στέφανε. Έλα κάτσε στο τραπέζι μου.

Παίρνω την μπύρα στο χέρι μου και κάθομαι στην καρέκλα, δίπλα του, στο στρογγυλό πράσινο τραπέζι.
– Τι εννοούσες πριν με τις δυο λέξεις; Τον ρωτώ ανυπόμονα, ρουφώντας μια μικρή γρήγορη γουλιά μπύρας.
– Ξέρεις Στέφανε, γιατί διαβάζω κείμενα του Κοραή;
– Από τα λίγα που ξέρω είναι, ότι ο Κοραής ήταν από τους κύριους πρωτεργάτες του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, πολύ παρεξηγημένος από την επίσημη σχολική μας ιστορία, μα απίστευτα σημαντικός άνθρωπος των γραμμάτων της εποχής, αφού με τα κείμενά του και το έντονο συγγραφικό του έργο, προετοίμασε τους Έλληνες πνευματικά για την επανάσταση του ΄21.
– Ναι, ακριβώς. Ο Κοραής έγραψε ότι χωρίς παιδεία και πνευματική καλλιέργεια δεν μπορεί να γίνει καμία επανάσταση. Και χωρίς επανάσταση θα πρόσθετα, εγώ ο μικρός Εsteve, δεν θα γίνουμε ποτέ πολίτες του κόσμου. Θα παραμένουμε Ισπανοί, Καταλανοί, Έλληνες, Μοζαμβικιανοί, Άραβες, Αμερικανοί, Καναδοί, Πορτορικανοί, Ρώσοι, Καζακστανοί, Κουβανοί και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, αγωνιζόμενοι αέναα, για μια αδιέξοδη αυτοκυριαρχία, καταπιέζοντας τους ασθενέστερους, ή καταπιεζόμενοι από τους πιο δυνατούς. Η μοναδική λύση είναι να αναγεννηθούμε και από απλοί πολίτες μιας χώρας ή μιας πατρίδας, να γίνουμε πολίτες του κόσμου. Για να τα καταφέρουμε αυτό θα πρέπει πρώτα να μεταμορφωθούμε σε οπλίτες. Ένα σημαντικό μας όπλο, τότε, θα είναι η παιδεία και η πνευματική μας καλλιέργεια. Αυτός είναι εξάλλου και ο μοναδικός δρόμος προς την ελευθερία των ανθρώπων Στέφανε, ολοκλήρωσε, κοιτώντας με, με τα υγρά πρασινογκρίζα μάτια του, και πίνοντας μια γεμάτη γουλιά μπύρας.

– Ο ήλιος λάμπει σήμερα σε έναν κατακάθαρο μπλε ουρανό, αναστέναξα ανάλαφρα, αλλάζοντας, λίγο, της κατεύθυνση της κουβέντας μας.
– Ο ήλιος θα λάμπει πάντα μέσα μας, όσο προετοιμαζόμαστε πνευματικά για αυτόν τον άλλο, τον καθάριο σαν τον μπλε ουρανό, πιο δίκαιο κόσμο, Στέφανε μου, συμπλήρωσε ο Εsteve, πίνοντας την τελευταία γουλιά της μπύρας του.

Από την πολυκατοικία, από πάνω μας, μια μουσική ακούγεται, τραγουδισμένη από την βραχνή φωνή μιας Ισπανίδας τραγουδίστριας. Ο ήλιος αντανακλά στο γκριζοπράσινα μάτια του Esteve, και τα κάνει να δείχνουν πολύ βαθιά. Αφήνομαι στην μουσική να με οδηγήσει και βουτώ στο βυθό των ματιών του και των σκέψεων του.