Δεν υπάρχουν ιππότες και πριγκίπισσες, υπάρχει μόνο ζωή

Όσο τα χρόνια περνούν είμαστε υποχρεωμένοι να καταλάβουμε τι συμβαίνει με τη ζωή. Ο παιδικός ρομαντισμός πρέπει να περιοριστεί και η ωμή αλήθεια της απελευθέρωσης οφείλει να αποκτήσει πρωταγωνιστικό ρόλο. Άπαντες έχουμε φάει χαστούκια τόσο δυνατά, που κάναμε χρόνια να συνέλθουμε, κάποιοι ίσως να μην συνέλθουν ποτέ. Αυτό είναι το σημείο μηδέν, η ώρα που πρέπει να επιλέξουμε μεταξύ παραμυθιού κι αλήθειας. Η μεριά που θα διαλέξουμε μας καθορίζει ως το τέλος.

Οι επιλογές όπως πάντα έχουν θετικά κι αρνητικά, το παραμύθι κοστίζει σε χρόνο ζωής, αυτό είναι ένα πολύ βαρύ τίμημα αν αναλογιστεί κανείς την πολύ περιορισμένη  διάρκεια ζωής του ανθρώπινου είδους και η αλήθεια ναι μεν μας κάνει ν’ ανασαίνουμε χωρίς να περιμένουμε κάποιον σούπερ ήρωα-προστάτη για να μας απογειώσει, αλλά κοστίζει σε χαμόγελο. Οι χαρές λιγοστεύουν γιατί αυξάνεται ο πόνος κι αποστροφή προς το συνάνθρωπο.

Αυτές οι δύο επιλογές έχουν ένα κοινό, που θα κάνει αργά ή γρήγορα την εμφάνισή του και δεν είναι άλλο απ’ την πραγματικότητα που δεν την αφορά ούτε η αλήθεια, ούτε το παραμύθι. Έρχεται μ’ ένα τσεκούρι κι αποκεφαλίζει χωρίς διακρίσεις γιατί πολύ απλά έτσι πάνε τα πράγματα. Το μόνο που έχει σημασία είναι πότε θα κάνει την εμφάνισή της. Οπότε το αργά απ’ το γρήγορα στην προσκείμενη περίπτωση έχει μεγάλη διαφορά. Αν έρθει νωρίς μπορεί να μας δυναμώσει, αν έρθει αργά και το οπλοστάσιο περιέχει μόνο παραμύθι, τα πράγματα θα γίνουν επικίνδυνα έως ψυχικά θανάσιμα κι εκεί δεν υπάρχει καμία νεράιδα που θα μας βγάλει απ’ το υπόγειο, είμαστε μόνοι και το μόνοι σ’ ένα όνειρο πονάει περισσότερο.