Εκπαιδευμένοι

Ο Tom κοίταξε λίγο το φτέρωμά του. Δεν ήταν τόσο λαμπερό όπως παλιά. Ίσως του έλειπαν και ορισμένα πούπουλα. «Το άγχος του διαγωνισμού» μονολόγησε. Ας ήταν όμως, αυτό είναι το λιγότερο! Καθώς υπάρχουν άλλοι, που μπορεί μέχρι και να σκάσουν από το βάρος του διαγωνισμού.

Παπαγάλισε μία ακόμα φορά τα λόγια του. Έχωσε το κεφάλι κάτω απ’ τη φτερούγα του και προσπάθησε να κοιμηθεί. Ευχόταν με όλη του τη δύναμη, να μπορέσει να ξαναδεί κείνο το όνειρο, που από καιρό είχε σταματήσει να βλέπει: Πως πετούσε ελεύθερος σε δάσος τροπικό κι ο ήλιος λαμπύριζε στα πολύχρωμα φτερά του. Του κάκου όμως. Μια ακόμα φορά, έβλεπε να τον κυνηγούν σύμβολα, αριθμοί και γνωμικά.

———

Πίσω στην πραγματικότητα, που ελάχιστα απέχει απ’ την ιστορία μας. Πίσω, στους μαθητές που δίνουν πανελλαδικές, αναμασώντας στείρα γνώση.

Σ’ αυτούς που παπαγαλίζουν ύλη που στη συνέχεια θα ξεχάσουν, μόνο και μόνο για να κατακτήσουν μια θέση στους «επιτυχόντες».

Σ’ εκείνα τα παιδιά που εξαναγκάζονται στον ανταγωνισμό και που η λέξη αλληλοβοήθεια, σημαίνει πρακτικά: αιτία μηδενισμού τους ή στην καλύτερη, ένα sos θέμα έκθεσης.

Στους νέους που έμαθαν πως η γνώση είναι προνόμιο των «εκλεκτών επιτυχόντων» και ενώ έχει κατακτηθεί, δεν δίδεται επ’ ουδενί με απλοχεριά.

Στους μαθητές που εκπαιδεύονται σαν τον Tom τον εξημερωμένο παπαγάλο της ιστορίας, που ονειρεύεται να γίνει ο ίδιος εκπαιδευτής παπαγάλων. Και φαντάζεται μέσα στα όνειρά του, πως αντί να τους εξημερώσει, θα τους διδάξει ν’ ανοίξουν το κλουβί και να πετάξουν. Μα δε γνωρίζει ο δύστυχος, πως με κομμένα τα φτερά είναι δύσκολο να μάθεις στους άλλους να πετούν. Πως αν στο μέγα Διαγωνισμό έχασε κάποια πούπουλα, στην πορεία του ίσως να κατακτήσει μεγαλύτερο κλουβί, μα θα χρειαστεί να θυσιάσει γι’ αυτό, τα φτερά του.

Έτσι μας φαίνεται σχεδόν φυσιολογικό, ν’ αντικαθιστούμε την παιδεία με την εκπαίδευση.

Έτσι ακριβώς, κλείνονται οι μαθητές σ’ ένα κλουβί, φτιαγμένο από κοινωνικά στερεότυπα και κοιτούν στο καθρεφτάκι, κοινωνικούς και οικογενειακούς αντικατοπτρισμούς.

———

Θ’ αφιερώσω λοιπόν τις σκέψεις μου, στους μαθητές.

Κυρίως σ’ αυτούς, που δε θυσιάζουν στην πορεία τα φτερά τους.

Στους μαθητές που σκαρώνουν μια μελωδία από μαθηματικές ακολουθίες ή ένα ποίημα από κάποιο βαρετό δοκίμιο.

Στους μαθητές που έπειτα από όλη τούτη τη δοκιμασία, καταφέρνουν να μη μισήσουν τη γνώση.

Σε κείνους που θα θελήσουν κάποια στιγμή να ξαναδιαβάσουν ιστορία.

Όχι την ένδοξη, τη γραμμένη από τους νικητές, μα την πλήρη. Αυτή που ‘χει και μαύρες σελίδες, που στο σχολείο δεν πολύ-σκαλίζουν.

Σε κείνους, που θα γυρίσουν πίσω να ξαναερμηνεύσουν την Αντιγόνη. Όχι μόνο σαν ηρωική πράξη αδερφικής αγάπης, αλλά ως έμπρακτη αντίδραση στο κοινωνικό κατεστημένο και την εξουσία.

Σ’ αυτούς, που τελικά θ’ αλλάξουν τον κόσμο.