Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Diamantino, μια ταινία σαν ένα στοχαστικό video game!

Ντιαμαντίνο (Diamantino)
Πορτογαλία, Γαλλία, Βραζιλία, 2018.
Σκηνοθεσία: Gabriel Abrantes & Daniel Schmidt

Ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου, την προηγούμενη μέρα του τελικού μουντιάλ, πάνω στο γιοτ του βλέπει μια βάρκα με πρόσφυγες κι έτσι μαθαίνει για πρώτη φορά στη ζωή του για ανθρώπους που δεν έχουν ούτε τα στοιχειώδη για να ζήσουν. Την επόμενη μέρα, αστοχεί σε πέναλτι στο τελευταίο λεπτό του τελικού. Από ίνδαλμα, μεμιάς ξεπέφτει σε αποδιοπομπαίο τράγο για την πατρίδα του. Είναι η ώρα ν’ ανακαλύψει και ν’ αφεθεί στην ανθρώπινη πλευρά του, είναι η ώρα να ζήσει αληθινά. Είναι η ώρα να μεγαλώσει πια κι από παιδί που έχει μια καρδιά γεμάτη αγάπη για όλους σαν να ζει σε παραμύθι, να εξελιχθεί σ’ έναν άντρα… ή σε μια γυναίκα… ή σ’ έναν ενήλικο, τέλος πάντων, που θ’ αγωνίζεται για την αγάπη του ενάντια στον σκληρό αυτό κόσμο.

Στη 2η μέρα του 59ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης είδαμε το «Ντιαμαντίνο». Μια ταινία που σε κάνει να «σκίσεις τα πτυχία σου»! Σαν ένα στοχαστικό video game, με χάρτινους χαρακτήρες αλλά τόσο ανθρώπινους! Με προφανέστατους συμβολισμούς αλλά όχι και ρηχούς. Σουρεάλ καταστάσεις, με πλήρη αντιστροφή κι εναλλαγή όλων των παραδοσιακών ρόλων και κυρίως αυτών του άντρα και της γυναίκας. Ένας άντρας, σύμβολο του σεξ που ακόμα είναι παρθένος ερωτικά, που φαντάζεται τρυφερά κουτάβια την ώρα που πανηγυρίζει τα γκολ του κι αποθεώνεται από τους θεατές- και που μεγαλώνει το στήθος του στο πλαίσιο ενός πειράματος. Μια γυναίκα λεσβία αστυνομικός που μεταμφιέζεται σε αγόρι προσφυγόπουλο κι υιοθετείται από τον ποδοσφαιριστή ως τέτοιο μέχρι ν’ αποκαλύψει την αληθινή βιολογική της ταυτότητα και να σκοτώσει με σπαθί όλους όσους απομυζούν οικονομικά τον μεγάλο σταρ του ποδοσφαίρου. Όλους; Στην πραγματικότητα, όλες, όλες όσες τον απομυζούν οικονομικά.

Οι γυναίκες της ταινίας, σαν να έχουν ξεπηδήσει από το Αλμοδοβαρικό σύμπαν, είναι οι σύγχρονοι δεσμοφύλακες της κοινωνίας πια. Science fiction με κλωνοποιήσεις ώστε ν’ αναπαραχθεί η αθλητική του ευφυΐα με σκοπό να δοξάζεται η πατρίδα του στον αιώνα τον άπαντα, πολιτικό μήνυμα με την προσφυγική κρίση που μόνο αν έχεις διατηρήσει μια παιδικότητα μέσα σου, μπορείς να λυπηθείς αληθινά για αυτό το ανθρώπινο δράμα κι όχι μονάχα να το αντιμετωπίζεις ιδεολογικά ή ακόμα κι ανθρωπιστικά, θρίλερ όπου οι ερωτευμένοι κυνηγιούνται από όλους, όλες κι όλα, κινηματογραφοφιλία. Όλα τα αναμειγνύει παιχνιδιάρικα και πανέξυπνα αυτό το αυτοαναφορικό κινηματογραφοφιλικό μετα-υβρίδιο όπου η αγάπη νικάει κι όλα τα κακά σκορπάει!

Μια ταινία που δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά κι όμως καταλύει κάθε σοβαροφάνεια. Προσχηματικά σχεδόν όλα, αλλά και πόσο βάθος υπάρχει μέσα στα προσχήματα- και σ’ αυτό το βάθος, μέχρι το μέγιστο βάθος των υπαινιγμών, φτάνουν οι σκηνοθέτες! Δεν σου αφήνει και πολλά στο τέλος, όμως από την άλλη θα είχα χάσει αν δεν την είχα δει!

* Επαναληπτική προβολή, την Τρίτη 6/11, στις 13:00 στο ΟΛΥΜΠΙΟΝ – Το υπόλοιπο πρόγραμμα του φεστιβάλ μπορείτε να το δείτε εδώ.