tetartopress

Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Διαβολόψαρο, η κρυφή επιθυμία της στιγμιαίας απώλειας της λογικής

Manta_Ray_2


Διαβολόψαρο (Kraben Rahu)
Ταϊλάνδη, 2018
Σκηνοθεσία: Phuttiphong Aroonpheng

Την τέταρτη μέρα του 59ου φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, είδαμε την ταινία του Ταϊλαλανδού Πουτιπόνγκ Αρουνπένγκ «Διαβολόψαρο».

Επιτέλους, μια ταινία που σε κάνει να χάνεις τα λόγια σου. Μια βαθιά επιθυμία να μην μπορείς να εξηγήσεις, να μην περιορίσεις στα πεδία του γνωστού όπου νιώθεις άνετα, ανακουφισμένα, σίγουρα. Να βιώσεις μια εμπειρία χωρίς να αρχίσεις να μιλάς αμέσως γι’ αυτήν. Να σαστίσεις λίγο, με σένα τον ίδιο που δεν καταλαβαίνει. Να ψάχνεις να βρεις το λόγο σου από την αρχή.


Advertisement


Ο Αρουνπένγκ, με την πρώτη του ταινία το «Διαβολόψαρο», μας κάνει δώρο όλα αυτά. Ένα στοιχειωμένο δάσος που κρύβει νεκρούς ανθρώπους από μειονότητες που διώκονται, ένα ποτάμι που έχει οριστεί σαν σύνορο ανάμεσα σε δυο χώρες. Ένας μισοπεθαμένος άνθρωπος απ’ αυτές τις μειονότητες που σώζεται από έναν μοναχικό ψαρά και ζει μαζί του, παράλληλα μ’ αυτόν και τέλος, αντί γι’ αυτόν μέχρι να αυτοεξοριστεί στο ποτάμι όταν πια δεν έχει θέση στην οργανωμένη ζωή της αφιλόξενης χώρας. Ο Αρουνπέγκ φτιάχνει ένα πανέμορφο κινηματογραφικά παραμύθι που βιώνεται σαν εμπειρία «καθαυτή» πρώτα απ’ όλα. Το πνεύμα του μεγαλύτερου, κατά πολλούς, σκηνοθέτη των καιρών μας, του Απιτσατπόνγκ Βιρασετάκουν είναι διάχυτο μέσα σ’ αυτήν την ταινία.

Manta_Ray_3


Όχι όμως και το πνευματικό και ψυχικό άνοιγμα του Απιτσαπτόνγκ. Γιατί στο «Διαβολόψαρο», η ιστορία είναι ελάχιστη (μόλις 30 σελίδες σενάριο όπως μας είπε ο ίδιος στις ερωτήσεις που του υποβλήθηκαν μετά την προβολή) κι η εξέλιξή της τελειώνει σύντομα.

Στην ουσία, η ελάχιστη αυτή ιστορία είναι περισσότερο ένα πρόσχημα για να δημιουργηθεί αυτό το πανέμορφο παραμύθι (όπως μας επιβεβαίωσε ο ίδιος). Και πάλι όμως, η εμπειρία είναι αξέχαστη. Και είναι κρίμα που δεν θα έχουμε την ευκαιρία να την ξαναδούμε και να την ξαναδούμε ώστε να μυηθούμε ακόμα περισσότερο στην ατμόσφαιρα της και ν’ αποκρυπτογραφήσουμε κάποια κρυμμένα μηνύματα που σίγουρα δεν γίνονται αντιληπτά μια μονάχα φορά.


Advertisement


Advertisement


 

ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ

 

Advertisement


 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

 
Πάτρα: Γιώργος Ρους live στο Frida

Πάτρα: Γιώργος Ρους live στη Frida

Διανύοντας την τρίτη χρονιά εμφανίσεων σε όλη τη χώρα, ο Γιώργος Ρους έρχεται στην Πάτρα και στη “Frida”, την Παρασκευή ...
Γιάννης Κότσιρας live στη Πάτρα

Γιάννης Κότσιρας live στην Πάτρα

Ο Γιάννης Κότσιρας μετά τις εμφανίσεις του στον Σταυρό του Νότου έρχεται μετά από καιρό για μία μοναδική εμφάνιση στο ...
Pedro Almodovar «Το τελευταίο όνειρο»

Pedro Almodovar «Το τελευταίο όνειρο»

Δώδεκα διηγήματα του σκηνοθέτη Pedro Almodovar φωτίζουν διαφορετικές στιγμές της ζωής του σε μια ιδιότυπη, αποσπασματική «αυτοβιογραφία». Το Τελευταίο όνειρο ...
Λευκή Συμφωνία live στο Temple

Λευκή Συμφωνία live στο Temple

Οι post punk / darkwave «Λευκή Συμφωνία» , επιστρέφουν στην Αθήνα για μία μεγάλη συναυλία, το Σάββατο 23 Μαρτίου 2024 ...

Σχετικά με τον αρθρογράφο:

Έχει γράψει 200 Άρθρα

Εκείνες τις ατέλειωτες ελεύθερες ώρες των φοιτητικών χρόνων στην δεκαετία του '80, η ανάγκη για τη διαμόρφωση μιας προσωπικής ταυτότητας, να ξέρεις τουλάχιστον ποιος δεν είσαι, βρήκε καταφύγιο στην κινηματογραφοφιλία, στα διαβάσματα των κριτικών για ταινίες και στις συζητήσεις γύρω απ' αυτές. Με τα χρόνια, μετά από ναρκισσισμούς κι επιδείξεις, αυτό που μένει στο τέλος είναι το να είσαι επιτέλους ανοιχτός στο να μαθαίνεις διαρκώς τι σ' αρέσει, τι δεν σ' αρέσει, τι παύει να σ' αρέσει και τι αρχίζει να σ' αρέσει. Έτσι, ταυτόχρονα, είναι δυνατό επιτέλους, να μπορείς να δεχθείς τι αρέσει και τι δεν αρέσει και στον άλλον. Ο κινηματογράφος είναι σαν ένα δεύτερο σπίτι που μπορεί να χωράει όλο και πιο πολλούς. | [email protected]

RELATED ARTICLES

Back to Top