Για αυτούς που δεν έπαψαν να πιστεύουν στο γιασεμί…

Πόσες φορές η ζωή μάς προσπερνά για διάφορους λόγους και πόσες φορές κι εμείς οι ίδιοι την αφήνουμε να μας προσπερνά λόγω ανασφαλειών, πεισμάτων είτε λόγω αντικειμενικών συνθηκών;

Το κορίτσι της ιστορίας μας ζούσε στο χωριό, σε μία αγροτική οικογένεια. Ήταν δυνατή, ευκίνητη, αγαπούσε τη μυρωδιά των πορτοκαλιών, τον ήχο των τζιτζικιών στο περιβόλι, τα γέλια των παιδιών.

Όταν τελείωσε το σχολείο, συνέχισε να δουλεύει στα χωράφια, ήθελε την επαφή με τη γη, με τον αέρα, με τον ουρανό. Σκληρή δουλειά, αλλά δεν αποφάσιζε να την παρατήσει, αγαπούσε τον μόχθο και την αγροτιά. Πέρασαν γαμπροί και συνοικέσια, αυτή όμως δεν τους ήθελε, δεν δεχόταν να παντρευτεί κάποιον μόνο και μόνο για να έχει έναν άντρα, χωρίς να τον ερωτευτεί.

Κάποτε, ήρθε στην πόλη για να αγοράσει ένα σπίτι, αφού είχε πια περιουσία και μπορούσε. Βρήκε ένα σπίτι στην παλιά πόλη, σε ένα από τα πιο όμορφα και ρομαντικά σημεία της και το πήρε. Τότε, γνώρισε έναν όμορφο, πλούσιο, καλλιεργημένο νέο. Τον ερωτεύτηκε βαθιά, τον αγάπησε και του έδωσε την ψυχή και το σώμα της.

Όμως, ο νέος την κορόιδεψε, την εξαπάτησε και αυτή μαζεύοντας τα κομμάτια της αξιοπρέπειάς της, έφυγε πίσω για το χωριό. Σαν να μην της έφτανε αυτό, μετά από λίγο καιρό, αρρώστησαν οι γονείς της και αναγκάστηκε για πολλά χρόνια να τους προσέχει.

Κάπως έτσι πέρασε ο καιρός και βρέθηκε μόνη της, αγκαλιά με τη γη της και τις αναμνήσεις του παρελθόντος.

Κάπως έτσι, με μιαν ανάσα, μου τα αφηγήθηκε καθισμένη στην ταράτσα μου και κλείνοντας είπε κάτι που με συγκλόνισε βαθιά: «Πόσο θα ήθελα να έχω ταξιδέψει παραπάνω, να έχω δοκιμάσει το καθετί, να έχω γευτεί παραπάνω τη ζωή, αλλά πότε δεν είναι αργά, θα κάνω τώρα ό,τι μπορώ και ας μεγάλωσα!»

Το αεράκι μας χάιδευε τα μαλλιά, αγνάντευα τη θάλασσα και το γιασεμί με ζάλιζε με το άρωμά του. Ένας φόρος τιμής αυτό το κείμενο για όλους αυτούς τους ρομαντικούς Δον Κιχώτες της ζωής που ποτέ δεν θα πάψουν να πιστεύουν στην ουτοπία, στην περιπέτεια, στο γιασεμί.